De woonkamer

Micael wilde nog wel antwoorden, maar daar had zij blijkbaar geen tijd meer voor. Ach, niet erg. Dit was Italië en in Italië bleven de winkels lang open. Dus dat werd vast geen probleem. Micael bleef nog een tiental minuutjes zitten, en ging toen zelf ook naar bed.

Het was al best laat, en aangezien Nathaniel geen plannen had om dood te vriezen buiten had hij zich maar op de bank voor de tv genesteld. Niet dat er zo ontzettend veel op tv was, maar wat moest hij anders binnen doen? In gamen had hij ook niet bepaald veel zin - hij had nooit geld gehad om zelf een spelcomputer te kopen en bakte er dus ook helemaal niks van. Daarbij kon hij zich wel vermaken met de programma's op Comedy Central. Hij had zelfs een zak chips weten mee te slepen vanuit de keuken. Morgen zou hij wel beginnen met wat actieve dingen, vandaag had hij rust.

Adriana kwam, lichtelijk beschonken, de woonkamer in. Hey, ze wilde helemaal niet hier heen?! Waar was de deur naar de keuken?!!! Vreemd. Ze was verdwaald in een kleine chalets. Maak dat eens mee zeg.
"Ho-hallo!" Riep ze vrolijk uit naar een jongen die ook nog wakker was. Gezelschap, leuk! "Wat kijk je?" Met een plof liet ze zich op de bank vallen en trapte haar hoog gehakte schoenen uit. Ze voelde haar voeten niet meer namelijk.

Nyckolas had zich simpel aan gekleed. Een beige chino en een zwarte simpele trui sierde zijn lichaam. In zijn handen had hij een kopje thee. Toen hij de woonkamer binnen liep, moest hij zich bedaren om zijn kopje niet op de grond te laten vallen. Bah, die vieze kerel van een Nathaniel was hier. Arme Anastasia, die zou dit zeker niet willen weten. "Nathaniel," zei hij minderwaardig. "Wat leuk je weer te zien..."

Nathaniel schoot overeind toen hij opeens de meisjesstem door de woonkamer hoorde galmen. Hij had verwacht dat iedereen al zou slapen, maar niet dus. 'Oh.. geen idee. That '70's show geloof ik, verder is er niks op tv. Maar als je-' De kans om verder te praten had hij niet echt, aangezien er een oude bekende van hem binnenkwam. Nyckolas?! Wat deed die nu weer hier?! Nathaniel verslikte zich door de schrik en belandde daardoor in een hoestbui. Toen hij uiteindelijk weer een vrije luchtweg had - en traanogen van het hoesten - keek hij Nyckolas nogal geschokt aan. Meteen kwamen er allemaal herinneringen naar boven - herinneringen die hij allang weggestopt had. 'Wat doe jij nu weer hier?!' had Nathaniel er uiteindelijk uitgegooid zonder erover na te denken. Hij had Nyckolas altijd een beetje creepy gevonden als het om zijn zusje ging - maar dat hij zover zou gaan om hem op te zoeken.. dat zou toch niet?!

Nyckolas negeerde het meisje, dat nogal dronken leek, volkomen. Hij nam een slokje van zijn thee terwijl hij daarna Nathaniel weer doordringend aankeek. "Ik ben op vakantie, met Anastasia," zei hij kalmpjes, alhoewel Nathaniel goed moest weten dat Nyckolas er zo op los kon slaan. Anasatasia was er kapot van toen Nathaniel haar zomaar had verlaten, ze had het al zo zwaar gehad en toen moest hij het verpesten. Het ging eindelijk beter met haar en nu zou ze hem hier tegen komen. Dat moest hij voorkomen! "Gewoon gezellig met zijn twee."

Adriana was een beetje in de war door zijn halve antwoord, maar That 70's Show vond ze altijd wel grappig, dus liet ze de tv maar staan. De tweede jongen die op dit late uur nog binnenkwam, bleek de andere te kennen.. En ze straalden een nogal vijandig gedrag uit. Of was ze zich dat aan het inbeelden, met haar eeuwige radar voor drama? Dat was het vast wel. Maar toch besloot ze om tijdelijk haar mond te houden. Ze was toch ook nieuwsgierig naar wat er tussen die twee speelde.
"Ik kijk.. Hier wel even naar.." Mompelde ze afwezig, terwijl ze haar ogen op het scherm richtte en haar oren spitste.

Nathaniel's hart sloeg over toen hij die naam hoorde. Natuurlijk had hij wel geweten dat hij Anastasia pijn zou doen als hij haar zou verlaten, maar hij zou haar waarschijnlijk nog veel meer pijn hebben gedaan als hij gebleven was. Sowieso was hij al te lang op één plek gebleven, de politie leek zijn naam te gaan kennen en vroeg of laat zouden Anastasia en Nyckolas toch achter zijn achtergrond komen. Het enige wat hij dus kon doen was vertrekken, ook al had Nyckolas al wel laten merken dat hij dat niet op prijs zou stellen. Wat zou hij hem kunnen maken? Immers, zelfs hijzelf wist niet waar hij naartoe zou gaan, laat staan dat Nyckolas dat zou weten. Daarbij was Nathaniel niet snel bang. Wel vond hij het, zwak gezegd, niet zo fijn dat ze hier op vakantie waren. 'Nou eh, ik hoop dat jullie een leuke vakantie zullen hebben,' zei hij, bij gebrek aan een beter antwoorden. Het leek hem verstandig niet te vragen naar de toestand van Anastasia, en al helemaal niet met het meisje op de bank erbij. Misschien was het beter om zijn aandacht op haar te richten, ze zag er nog goed uit ook dus zo erg was dat ook weer niet. 'Als je iets anders wilt zien, ga je gang,' vertelde hij haar. Ze leek nogal aangeschoten, dus waarschijnlijk boeide het haar niet zoveel, maar toch. Hij kon het beste zijn aandacht van Nyckolas afhouden.

Adriana draaide haar hoofd sloom naar de jongen op de bank toe en glimlachte dwaas. "Nee hoor, dit is prima." Ze deed net alsof ze de andere jongen niet eens had gezien. Wat kon ze goed acteren met zo'n paar glaasjes op! Ze voelde zich weer helemaal in haar nopjes in de gezellige woonkamer en het warme vuur. Ze was de vijandige sfeer alweer vergeten namelijk. Ach ja.

Nyckolas keek hem aan. Was hij nu serieus? Hij leek wel een bange hond, terwijl hij altijd zo zelfverzekerd was. "Ik zal Anastasia dan maar even vertellen dat jij hier ook bent," begon hij, "en ik hoop dat je uit haar buurt blijft." Hij moest Anastasia wel inlichten, wetend dat ze hem zou willen zien. Maar daar ging hij wel echt een stokje voor steken. Nathaniel zou haar alleen maar pijn doen. Daar was Nyckolas zeker van. Absoluut. "Je weet niet hoeveel pijn je haar hebt aangedaan." Hij vond het vervelend dat het aangeschoten meisje erbij zat. Nu kon hij niet fatsoenlijk met nathaniel praten. Hij wilde duidelijk maken wat voor een klootzak, die kerel was geweest.

Hoewel Nathaniel al had geweten dat hij Anastasia pijn had gedaan met zijn acties, bezorgde het toch een steek in zijn hart. Dat was absoluut niet geweest wat hij wilde, maar hij had geen andere keus gehad. 'Geen zorgen, ik zal me niet in haar buurt vertonen,' stelde hij Nyckolas gerust, met een koude ondertoon in zijn stem. Hoewel hij haar graag nog eens wilde zien wist hij dat het beter was dat niet te doen. Daar had hij Nyckolas echt niet voor nodig. 'Dat weet ik wel, maar ik had geen keus. Ik heb er geen spijt van dat ik gegaan ben, ik zou haar anders nog meer pijn gedaan hebben. Je moet je niet bezig houden met zaken waar je geen verstand van hebt,' zei Nathaniel kil. Het was zijn eigen schuld dat Nyckolas kwaad was, maar Nyckolas kende zijn kant van het verhaal niet en hij had ook niet de behoefte die te vertellen. De beschuldigen deden pijn, hij snapte zelf ook wel dat hij Anastasia pijn gedaan had, maar om het van anderen te horen was nog tien keer zo erg.

Adriana had nog net willen zeggen dat ze de Disneyfilm Anastasia altijd zo mooi had gevonden, maar ze had net op tijd kunnen inzien dat dat toch een beetje ongepast zou zijn. Ze snapte het verhaal tussen de beide jongens nog niet helemaal, maar tot nu toe was het beslist interessanter dan de tv.

Nyckolas keek hem aan. "Mooi." - "Dat zal ze er op prijs stellen. En ik ook." Nyckolas kalmeerde een beetje. En nam toen plaats op de sofa die er ook stond. Hij nam nog een slok van zijn thee, die eigenlijk zo goed als koud geworden was. Hij was benieuwd of Anastasia al sliep of niet. Hij had haar namelijk al verteld dat hij hier zou zitten, mocht ze niet in slaap komen. Hij hoopte zo dat ze sliep.

'Doe dat,' antwoordde Nathaniel, die zich alweer op de tv had gericht. Hij hoefde niks te maken te hebben met Nyckolas, die verwijten van hem had hij echt niet nodig. Misschien was het zelfs beter als hij gewoon zou vertrekken uit de woonkamer, maar hij zou zich absoluut niet laten wegjagen door Nyckolas. Nyckolas hoefde niet te denken dat hij macht over hem had, want dat had hij niet. Niemand had dat.

Adriana deed snel weer alsof ze tv aan het kijken was, en lachte om een opmerking van Red, de vader. Ze had er nog steeds niet al te veel van begrepen en vroeg zich af of ze het de jongen op de bank zou vrage, zodra de andere weg zou zijn. Of zou ze dat maar niet doen? Ze wist het niet zo goed.

Anastasia had geprobeerd om in slaap te vallen, het was haar alleen niet gelukt. In een zachtroze slipdress liep ze de woonkamer binnen. "Nyckolas..." zei ze gapend, toen ze verder wilde gaan met praten, slaakte ze een klein gilletje. Ze herkende Nathaniel gelijk, gelijk. Ze liep naar Nyckolas toen en keek met bange bambi ogen richting Nathaniel. Wat deed hij hier? Wat deed die jongen hier? Waarom hij? Waarom?

Nathaniel had amper door dat er nog iemand binnen was gekomen, het viel hem pas op toen hij opeens een hoog gegil hoorde vlakbij de bank van Nyckolas. Meteen zat hij weer rechtop, om het persoon vervolgens met grote ogen aan te kijken. Holy crap, Anastasia! Waarom moest ze nu net hiernaartoe komen!? Zijn hart sloeg gelijk tien keer over toen hij haar weer zag, en zijn mond bleef even openhangen bij gebrek aan woorden. Hij wist namelijk totaal niet wat hij moest zeggen. Het enige wat hij over zijn lippen kreeg was 'Anastasia..', en zelfs dat bijna onhoorbaar. Fuck hey, waarom had niemand hem even gewaarschuwd?!

Kut... dit gaat niet goed. Nyckolas keek zijn kleine zusje aan. "Ana," zei hij terwijl hij een arm om haar heen sloeg. "You don't have to worry," fluisterde hij snel in haar oor. Met een minderwaardige, boze blik keek hij Nathaniel aan. Hij hoopte maar dat Anastasia het goed zou opvatten, want anders sliep die vannacht helemaal niet meer. Voor het eerst wist hij niet wat te doen.En die domme snol zat ook nog steeds tv te kijken.

Anastasia knikte. Probeerde zich zelfverzekerd op te stellen, maar het viel een beetje vies tegen. Ze kon Nathaniel niet verstaan en vragend keek ze hem aan. "Nathaniel..." zei ze. Anastasia was compleet verward, ze wist het absoluut niet meer. Hij zat daar, hij, waar ze zoveel van gehouden had. Hij zat gewoon daar, tv te kijken, met een meisje.

Er ontstond een enorme brok in zijn keel terwijl hij naar Anastasia bleef kijken. Ze was nog steeds zo mooi als een paar jaar geleden, precies zoals hij haar herinnerde, maar dan tien keer zo gebroken. Hij had haar zien opbloeien in de tijd dat ze samen waren, en nu.. Hij was haar een uitleg verschuldigd. Niet dat dat iets zou oplossen, maar ze had in ieder geval recht op zijn kant het verhaal. 'We need to talk,' bracht hij met een hese stem uit, zonder Nyckolas aan te kijken. Dit was iets tussen Anastasia en hem, ook al was Nyckolas het daar waarschijnlijk niet mee eens. Het deed hem zoveel pijn om haar te zien, zelfs nu.. maar hij had geen keus gehad, totaal niet. Misschien dat als ze wist waarom hij opeens verdwenen was, dat ze zich dan iets beter voelde..

Adriana kreeg door dat dat meisje dus Anastasia was. Wel mooi hoor! Ze draaide zich ongegeneerd om en grijnsde breed. "Welkom in Italië!" Piepte ze nogal ongepast. Wist zij veel?

Anastasia knikte. "Dat moeten we inderdaad," zei ze bits. Daarna draaide ze zich om naar het meisje. What the fuck was die aan het doen? "Urgh," zuchtte ze terwijl ze het meisje verder negeerde. Ze keek Nyckolas aan, wetend dat hij tegen zou sputteren. "Ik doe het sowieso wel," zei ze terwijl ze daarna Nathaniel weer aankeek. "I need an explanation."

Nyckolas was het hier absoluut niet mee eens. "Anastasia!" riep hij uit, wetend dat het nutteloos was bij zijn zusje. Hij keek Nathaniel aan. "Als je haar ook maar met één vinger aanraakt." Hij snoof even diep. Hij was bezorgd, ja. Maar tegenhouden kon hij toch niet, dus kon hij het haar maar beter laten doen. Misschien kon hij Nathaniel dan wel even goed te pakken nemen.

'Rustig maar,' kalmeerde hij Nyckolas meteen, opeens weer net zo kil als eerst. Hij had geen lessen nodig van die jongen, dit was en bleef tussen Anastasia en hem. 'Ik was niet van plan haar iets aan te doen, dat weet zij net zo goed als ik. Ze verdient een uitleg,' vertelde hij geïrriteerde. Daarna richtte hij zijn blik weer op Anastasia, zijn uitdrukking opeens een stuk zachter en voorzichtiger. 'Morgen. Als je wilt kun je naar mijn kamer komen, of ik naar de jouwe. Of we gaan ergens anders zitten, maar het lijkt me beter als we elkaar privé kunnen spreken,' zei Nathaniel, die zijn laatste zin duidelijk op Nyckolas gericht had. Hij had geen behoefte aan die bemoeial erbij, dat zou het gesprek niet gemakkelijker maken. D aarbij sliepen ze toch vast op 1 kamer.

"Is goed," zei ze. "Mijn kamer?" Anastasia keek Nyckolas aan, alhoewel hij zijn kamer langs die van haar had, deelde ze nog steeds geen kamer. Dat was iets wat ze niet gewild had. Ze wilde zelfstandig lijken en daar kon haar broer nu even niet bij helpen. Alhoewel ze het liefste had, dat ze vannacht bij hem in bed kon kruipen en samen met hem kon slapen. Ze was helemaal van slag. "Rond een uur of twee?" vroeg ze daarna.