De woonkamer

ligt het aan mij of is het toevallig dat ze beide uit Canada komen?

Kylan was verbaasd over het feit dat hij uit Canada kwam. Hij had niet verwacht mensen uit zijn eigen land hier tegen te komen. 'Winnipeg, Canada,' zei hij en glimlachte om de toeval. Hij ging een beetje schuin zitten om het wat gezelliger te maken dan dat ze elkaar niet aankeken. Hij ging even met zijn hand door zijn haar om het terug in model te krijgen en keek naar de tafel voor hun.

Jah, ik las het laatst al bij der invullijsten, haha.

Demian glimlach werd iets breder. 'Nee, ik ook niet' zei hij. Hij dacht even na. De plaatsnaam kwam hem niet bekent voor. 'Geen idee waar dat ligt' bekende hij. 'Ik kom uit Forestburg'. Hij vond het wel gaaf dat Kylan ook uit Canada kwam, hadden ze in ieder geval iets gemeen.

Kylan knikte: 'Volgensmij ligt dat niet ver van Winnipeg.' Hij moest toegeven, hij was een ramp in aardrijkskunde, maar Forestburg kwam hem wel bekend voor. Hij nam een handje van de chipsbak die voor hun stond en nam een paar die hij in zijn mond stopten. 'Best mooi hier,' deelde hij mee: 'Wat voor sport doe jij?'

Demian keek weer even bedenkelijk. Nee, hij had echt nog nooit van Winipeg gehoord. 'Ik snowboard eigenlijk alleen maar' moest hij toegeven. 'We wonen zowat naast een skihal' legde hij uit. 'En voor in de winter dichtbij de pistes'. Hij moest toegeven dat hij eigenlijk verder niet heel veel deed.

Kylan at de laatste chipje op voordat hij verder praatte. 'Ja ik doe ook aan snowboarden,maar ik kan ook skiën.' Hij was toen hij klein was begonnen met Skiën, maar dat was hij zat na een paar jaar en begon te snowboarden. 'Klinkt gaaf, wij skiën altijd in Oostenrijk.' Hij trok zijn shirt recht en keek door de raam naar buiten waar het sneeuw maar bleef vallen.

'Daar wil ik ook altijd nog een keer heen' merkte Demian op. Het klonk misschien raar, maar hij was echt nog nooit in Oostenrijk geweest. 'Verder nog andere sporten?' vroeg hij. Nu hij wist dat Kylan kon snowboarden was hij alleen nog maar meer geïnteresseerd.

Kylan glimlachte toen Demian geïnteresseerd was in hem of hij deed alleen alsof, maar dat leek hem sterk. 'Voetbal en voor de rest een beetje hardlopen, jij?' vroeg hij opgewekt en ging wat rechter zitten. Kylan vond het fijn dat hij tenminste al één iemand had waar hij de pistes mee onveilig kon maken. Hij moest er niks van weten om alleen te skiën.

Dominik trok z'n mondhoek iets naar linksonder toen hij zag dat er al mensen aanwezig waren nadat hij onsuccesvol had geprobeerd geluidloos binnen te komen. Hij draaide zich om van de deur naar de kamer en gelukkig waren ze al in gesprek. En de "ze" bestond uit twee jongens. Beter. Hij herstelde zich snel en liet een glimlach zien en hoopte zich weg te kunnen schepen met een simpele, "Hey, haai, ehm", - met simpele handbewegingen richting de trap, "doe alsof ik er niet ben, ik ga gelijk naar boven." Hij onderdrukte de neiging om een opmerking te maken over de weliswaar kleine wolk rook die in de kamer hing en trok de Samsonite Atolas achter zich aan en kreeg deze met gemak over de eerste tree.

Alec had het gesprek niet gevolgd en stond uit het niets op. "Ik ga even naar mijn kamer kijken", zei hij vriendelijk en keek de twee jongens even aan. Een vriendelijke glimlach stond op Alecs gezicht, en met een aantal grote passen zat hij niet meer in het lounge gedeelte. Door die verschrikkelijke chips waar hij te veel van had gegeten kreeg hij buikpijn en het enigste wat Alecsander nu nog wilde was een bad nemen.

Demian keek even naar de jongen die de kamer in kwam. Hij had niet eens gemerkt dat Alec weg was gegaan. 'Hoi' zei hij even tegen de jongen, waarna hij ook weer verdwenen was. Demian knikte. 'Hardlopen, dat doe ik ook graag' vertelde hij. 'Maar voetbal is nooit iets voor mij geweest, meer basketbal'. Hij vroeg zich af waarom iedereen naar boven ging. 'Zullen wij ook maar is een kamer uit gaan zoeken?' vroeg hij, terwijl hij al opstond. 'Anders hebben we geen goede meer' zei hij er lachend achteraan.

Pam had wat vertraging opgelopen op het vliegveld in Miami. Haar vlucht was uitgesteld, en ze had in Dublin nog moeten overstappen. Vandaar dat haar humeur was gedaald naar het vriespunt. Ze stapte de woonkamer binnen met haar oversized koffers, en keek even rond. Dapper toverde ze een glimlach op haar gezicht. "Hola, Ciao, Bonjour," zei ze vrolijk. Ze had geen idee hoe mensen elkaar begroetten in Italië - hallo, ze was een Amerikaanse, die waren nou eenmaal weinig geïntrigeerd met het buitenland. "Is dat de trap naar de kamers?" vroeg ze beleefd, wijzend naar de enige trap in de hele kamer.

'Basketbal? Interessant,' glimlachte Kylan vrolijk. Zelf bakte hij niks van basketbal, hij kreeg die bal nooit in de basket en het afpakken van de bal was voor hem helemaal moeilijk. Nee, hij hield de bal liever bij zijn voeten. Hij knikte toen Demian begon over kamer. 'Goed idee,' zei hij met een glimlach en stond op van de bank waarna hij de chips kruimels van zijn schoot af sloeg. Hij keek op toen een meisje de kamer binnenkwam gelopen en hun begroette in een andere taal. 'Hey,' zei hij vervolgens in het Amerikaans en schonk het meisje een glimlach. 'Ja de kamers zijn boven meen ik.'

Demian nam het meisje even in zich op. 'Hoi' begroette hij haar. Ze leek hem best aardig Hij knikte. 'Ja, wij gaan er ook net heen' zei hij, waarna hij naar de deur liep. In de gang pakte hij zijn rugzak en zijn snowboard en liep de trap op naar boven.

Kylan glimlachte en liep ook naar de gang waar hij zijn spullen pakte. Hij deed zijn tas om zijn schouder en de rest in zijn handen. Vervolgens liep hij achter Demian de trap op richting de kamers.

Meet you there

Micael was gewoon op goed geluk een deur binngengelopen, en was zo in de woonkamer belandt. "Hi everybody," Zei hij in een soort gebroken Engels. Want natuurlijk zouden er veel buitenlanders aanwezig zijn, dacht hij.
"How was.. the travel?" Vroeg hij vervolgens, vriendelijk als hij was. Voor hemzelf, als Italiaan, was het gewoon een paar uurtjes in de auto, dus dat was weinig soeps. Maar voor de anderen! Hij was wel eens benieuwd waar iedereen vandaan kwam.

Rose had het al een poosje ontzettend koud, en er waren maar een paar dingen die je daar tegen kon doen. Ten eerste kon je een warme douche nemen, maar aangezien ze die net al gehad had was dat geen optie, ten tweede kon je in de zon gaan liggen, maar zonder zon werd dat wat moeilijk. Ten derde kon je bij de open haard gaan zitten, en liet die nu net in de woonkamer staan! Zonder om zich heen te kijken liet ze zich neervallen op de grond, vlakbij het vuur. De rest leek toch met elkaar in gesprek te zijn dus die hadden vast geen last van haar, en daarbij was het toch ook haar vakantie?

Micael was een beetje aan het rondkijken, en zijn oog viel op een meisje dat toch wel gevaarlijk dicht bij het haardvuur ging zitten. Wist ze dan niet dat er soms vlammetjes uit kwamen? Straks ging haar leuke haar in de fik!
"Ehi!" Riep hij uit! Oh juist, Engels! "Hey, girl! Not that close to the fire! Do not sit there!" Hallo zeg. Wat onvoorzichtig.

Rose schrok zich kapot toen ze opeens iemand vlakbij hoorde schreeuwen, maar toen ze doorkreeg dat wat er geroepen werd schoot ze al snel in de lach. Hoewel ze jongens nooit echt als schattig beschouwde, kwam deze jongen toch wel erg in de buurt van dat woord. Wat dacht hij nou? Dat ze zomaar in rook op zou gaan als ze zichzelf probeerde op te warmen? Zo snel ging dat niet hoor. Het was niet alsof ze IN het vuur was gaan zitten. Bovendien vond ze zijn accent wel grappig klinken. 'Oh, don't worry, I'll survive,' zei ze simpeltjes. Of was hij soms enkel bang dat ze de warmte tegenhield?

Micael fronste en bekeek haar enkele seconden geluidloos. Wat nou..? Hij wilde haar alleen maar waarschuwen en dan deed ze net alsof hij verschrikkelijk overdreef!
"But.. Your hair! Watch out with your hair, yes?" Stel je voor dat haar blonde lokken opeens vuur zouden vatten zeg. Meiden ook.. Ze waren zich haast nooit bewust van loerend gevaar.
"Are you cold?" Vroeg hij toen, nadenkend waarom ze zo zicht bij zat in de eerste plaats.

Rose grijnsde alleen maar even en bond vervolgens haar haren snel op in een staart. 'There. Happy?' vroeg ze, een lichte vorm van spot in haar stem te horen, hoewel ze het niet verkeerd bedoelde. De jongen had een lieve uitstraling, dus hoewel ze zijn reactie nogal overdreven vond, had het ook wel iets schattigs. 'I was.. But not so much anymore, thanks to the fire,' antwoordde ze, opnieuw met een kleine grijns op haar gezicht. 'Are you?'

Micael ging gerustgesteld op de armleuning van de dichtsbijzinde bank zitten en keek even naar het vuur. Het had wel een gezellige uitstraling, maar zo warm! Hij voelde het vuur gloeien op zijn huid en vroeg zich af hoe zij zo dicht bij kon zitten.
"No, It's ok.. I'm hot. But thank you." Antwoordde hij een beetje dromerig.

Rose had totaal geen last van de zogenaamde hitte, integendeel. Ze had zoals altijd makkelijke, warme kleding aangedaan en zelfs daardoor had ze het niet te warm nu bij het vuur. Misschien had ze wel een of andere ziekte of was er gewoon iets mis met haar. Niet dat ze zich daar druk om ging maken, waarom zou ze? Ze ging geen onnodige onrust lopen zaaien natuurlijk. 'Are you from Italy?' vroeg Rose zonder de jongen aan te kijken, haar ogen gericht op het vuur. Misschien onbeleefd, maar het was eerder gebrek aan een sociaal leven dan onbeleefdheid. Enze was er met haar gedachten ook gewoon niet bij.

Micael glimlachte en knikte ook, maar dat zag zij natuurlijk niet. Wat dom van hem.
"Yes, I am. From Roma." Als Micael zijn geboortestad uitsprak, klonk er altijd wel wat trotsheid in zijn stem. Hij kon het niet helpen hoor, hij vond Rome gewoon de mooiste stad en was er vreselijk trots op. Net alsof hij zelf een Romein was die mee had gebouwd aan het Colosseum.
"Where are you from?"

'Awesome! I like your accent,' antwoordde Rose meteen, voor ze ook maar over haar woorden had nagedacht. 'I would love to live here, but I think I prefer Dublin. That's where I live by the way.' Eigenlijk was het maar raar dat ze zo'n koukleum was. Als ze nu uit Afrika kwam ofzo.. Maar in Dublin was het altijd koud en nog wende het niet.. Strange. 'And you're probably snowboarding, right?' Ja, zo'n type vond ze hem wel.

Micael keek een beetje verlegen naar de grond en haalde zijn schouders even lichtjes op. "I know, my English is not very good." Want dat dacht hij dus dat zij stiekem dacht. Maar ja, natuurlijk was het niet zo goed als het hare! Hij wilde haar wel eens Italiaans horen praten hoor. Dat zou vast om te gieren zijn.
"Yes, snowboard." Micael glimlachte weer. "With my sister. She and I are a twin. I said to her, you need to learn it. And now we are here. But I don't know where she is." Micael fronste even, keek willekeurig over zijn schouder en lachte toen even. Eh ja, waar was Adriana eigenlijk?!