Kamer van Nathaniel

'Mwah. Je bent wat goedgelovig, maar dat kan natuurlijk in mijn voordeel werken,' plaagde Nathaniel. Als ze altijd zo goedgelovig was zou hij nog heel wat te lachen gaan hebben met haar. Kijk, haar boze gedrag was nu alweer ten einde. Deed hij goed! Hij schudde nog even grinnikend zijn hoofd en begon daarna met het uitpakken van zijn spulletjes. Daar had hij vlak voor hij ging slapen echt geen zin meer in hoor.

Mwah? Dat was echt niet goed genoeg voor haar! Ze haalde altijd minstens Bs op school, ze was gewend aan good of great, niet aan 'mwah'. Dit liet ze echter niet merken, niemand kreeg haar onzekere kant te zien, ook niet haar kamergenoot. "Dus je gaat nog meer grapjes met me uithalen? Want dan geloof ik je gewoon nooit meer," zei ze vastbesloten, en nam zich voor om inderdaad geen woord meer te geloven van wat hij zou zeggen. Toen hij zijn spullen begon uit te pakken werd ze eraan herinnerd dat ze de hare nog beneden had staan. Great, moest ze dat allemaal gaan tillen.

Grijnzend haalde Nathaniel zijn schouders op, maar gaf er verder geen commentaar meer op. Ze kwam er zelf maar achter of hij nog grapjes ging uithalen. Binnen een paar minuten had hij zo'n beetje al zijn bezittingen al in de kamer gezet en hoefde hij alleen nog een paar truien op te hangen. Tja, toch wel handig soms als je niet zo veel spulletjes had. Dat zou voor Harmony waarschijnlijk een heel ander verhaal zijn.

"Okay, ik ga mijn spullen van beneden halen. Ik ben zo weer terug!" Ze was onder het praten naar de deur gelopen, want als ze eenmaal iets besloot dan moest en zou ze ook gelijk beginnen. Ze liep naar de hal en begon maar met de daad bij het woord voegen. Vooral de gigantische koffer met haar hockey equipment leverde wat moeite op, maar gelukkig was ze sterk geworden van sporten.

Nathaniel had Harmony wel willen helpen, maar ze was al vertrokken voor hij er erg in had. Ach, dan niet. Ze wist zichzelf ook vast wel te redden, en anders had ze hem zo gevonden. Wel vroeg hij zich af hoeveel spullen ze bij zou hebben. De meeste meisjes hadden altijd 500 koffers bij ofzo, waarom snapte hij nooit. Nouja, zolang hij nog beweegruimte had vond hij het wel best.

Toen ze eindelijk - na 3 keer lopen - al haar spullen binnen had, ging ze met een uitgeputte zucht op haar bed liggen. Gelukkig was de kamer best groot, dus leek alles nu niet in eens heel erg vol, het was alleen echt te moeilijk geweest om alles in een keer op te pakken. "Sorry, ik pak het straks uit, okay?" zei ze verontschuldigend. Nate had extreem weinig bij zich, dus hij zou haar wel een aansteller vinden met haar 4 koffers, maar ze had gewoon veel om mee te nemen!

'Je had me ook gewoon om hulp kunnen vragen hoor,' grijnsde Nathaniel, die zich achterover op zijn bed laten vallen. Hij merkte nu pas hoe moe hij eigenlijk wel niet was, misschien moest hij maar op tijd naar bed gaan vanavond. 'Heb je straks nog zin om uit te gaan pakken dan, zo vlak voor je gaat slapen? Lijkt me vervelend.' Bah, daar moest hij dus echt niet aan denken he, zeker niet met 2349 koffers. 'Meisjes..' mompelde hij nog.

"Ah that's fine. Ik ben gewend om het alleen te doen. Ik heb wel een oudere broer, maar dat is nou niet bepaald een krachtpatser, en ik ben redelijk sterk dus ik sjouw altijd zelf," zei ze opgewekt. "En nee, ik weet niet zeker of ik zin heb, maar anders pak ik het morgen uit. Ik dacht alleen dat ej het vervelend zou vinden als ik het zo lang liet staan." Ze keek naar haar 4 koffers die keurig bij haar voeteneinde stonden. Ach ja. Ze zou morgen wel beginnen.

Nathaniel haalde enkel zijn schouders op. 'Hmm, nouja, als je hulp nodig hebt weet je me te vinden,' zei hij. Maar dan moest ze natuurlijk wel even iets laten weten, want hij wist ook niet wanneer ze hulp nodig had en wanneer niet. 'Zolang ik bij mijn bed weet te komen heb ik geen problemen met je koffers. Voor hetzelfde geld bouw je een fort, zolang ik maar bij mijn bed kan.' Over zijn bed gesproken.. het was echt heerlijk zacht. Hier zou hij wel goed gaan slapen, verwachtte hij. Het scheelde zelfs niet veel of hij sliep nu al bijna.

"Okay, that's fine," zei ze dromerig. Ze vroeg zich af of ze echt een fort kon maken. Niet in haar kamer, maar bijvoorbeeld buiten, like een sneeuwfort? Ze zou er morgen eens naar kijken, dat zou wel heel gaaf zijn. Voordat ze het wist was ze in slaap gevallen en droomde van een sneeuwfort. Yay!

Nathaniel keek even vreemd op toen het opeens stil was in de kamer. Was ze zomaar in slaap gevallen? Zo, met haar kleding aan, om 7 uur 's avonds?! Vreemd, heel vreemd. Nouja, als zij daar behoefte aan had moest ze dat vooral doen, kon hij even gaan douchen. Hij pakte zijn spulletjes en vertrok naar de openbare douches.