Kamer van Nathaniel

Het is bedoeld als tweepersoonskamer, maar Nathaniel is de enige die de ruimte bezet.

Spoiler:

Nathaniel had binnen een mum van tijd zijn kamer gevonden en zijn spulletjes uitgepakt. Hij stond er echt van te kijken hoe luxe het allemaal wel niet was, dat was hij totaal niet gewend. Niet dat je hem hoorde klagen hoor, hij vond het nu al fantastisch hier. Als hij zoiets hier gratis kon krijgen, waarom moest hij thuis dan zo ontzettend veel betalen voor een vierkant hok waar nauwelijks een bed in paste? De wereld was vreemd, vond hij. Maar er zou een dag komen dat hij in luxe kon leven. Daar was hij zeker van!

Ze pakte de sleutel van hem over en opende de kamer. "Dankjewel dat je hem gevonden hebt," zei ze over haar schouder, en ze liep de kamer in. Ze keek om zich heen. Wow, niet slecht! Ze liep naar het dichtstbijzijnde bed en wilde er al op neerploffen - want dat doe je nou eenmaal als je je nieuwe kamer binnenkomt - toen ze zich realiseerde dat de kamer niet zo leeg en van haar was als ze dacht. "Waarom liggen er spullen in mijn kamer?" Ze keek achterom, alsof hij alle antwoorden had. Dit was nogal.. Verrassend.

'Hm, ik weet niet?' antwoordde Nathaniel rustig. 'Misschien heb je wel een kamergenootje.' Hij wilde eerst eens zien hoe ze zou reageren op dat nieuws, en daarna pas vertellen dat hij dat kamergenootje was. Vond hij wel grappig. Zo had hij tenminste ook weer een beetje entertainment gehad vandaag, want buiten het feit dat de huisjes ontzettend luxe waren, vond het maar saai hier. Morgen niet, morgen zou hij gaan snowboarden. Hij hoopte maar dat hij er iets van bakte want ander stond hij dus flink voor schut.

"Maar waarom wist ik dat dan - ooohhh.. Ik denk dat ze dat ook gezegd hadden toen ik niet oplette," zei ze met een zelfbewust lachje. "Nouja, dan hoop ik maar dat het iemand aardig is. Wil je met me wachten tot hij/zij terugkomt?" zei ze, en plofte uiteindelijk toch maar op het bed. Die spullen naar boven brengen kon wel wachten, ze was veel te nieuwsgierig wie het was. Ze hoopte wel dat ze met diegene op kon schieten, al was dat meestal geen probleem voor haar.

Kijk, zo werd het alleen maar leuker. Nu ging hij natuurlijk niet verklappen dat hij haar kamergenootje was. In plaats daarvan plofte hij op het andere bed - dat hij allang uitgekozen had - neer en besloot hij om zich maar eens voor te stellen. 'Natuurlijk, al wordt mijn bad nu wel koud,' grijnsde hij. Nouja, hij hoefde toch niet voor het water te betalen dus echt interesseren deed het hem niet. 'Ik ben Nate trouwens, en jij? Misschien wel zo handig om te weten, god weet hoelang het gaat duren voor je kamergenootje er is.' Ha-ha, wat een humor had hij toch.

"Oh ja sorry, je zou in bad gaan he?" Niet dat het haar echt speet. Het was veel leuker om hier met iemand te zitten wachten dan in haar eentje. "Ik ben Harmony. I'm from Canada, and you?" Ze vouwde haar benen onder zich en kreeg voor het eerst de kans om hem goed te bekijken. Haar hoofd was meer bij het hele sleutel-kamer-dilemma geweest dan bij leukejongenskijken. Want leuk was hij zeker. Zou haar kamergenootje eigenlijk een jongen of een meisje zijn? Ze wist niet of ze hier wel aan gemengd slapen deden, wie weet wat voor problemen dat zou opleveren onderling. "Hey.. Doen ze hier ook jongens bij meisjes op de kamer?" vroeg ze, terwijl ze nog steeds naar hem keek. Als het een leuke jonge was, zoals deze Nate, dan zou ze het niet eens erg vinden. Beter dan een of andere arrogante chick, that's for sure.

'Ja, ach, als ik stink is het voornamelijk jouw probleem,' grijnsde Nathaniel. Hij kon er niet zo mee zitten dat hij nu moest wachten op zijn bad, nu leerde hij tenminste al mensen kennen. 'Volgensmij doen ze alleen maar jongen-jongen, meisje-meisje,' beantwoordde hij vervolgens haar vraag. 'Dus als ik daarmee je dromen verpest, I'm sorry!' Misschien moest hij gewoon wachten tot na het avondeten, en dan als ze terug naar hun kamer gingen gewoon meegaan, haha! Of gewoon al in zijn bed liggen voordat Harmony terugkwam, ook leuk. Nathaniel was zo in gedachten verzonken dat hij bijna vergat te antwoorden op haar vorige vraag. Oeps. 'Ik kom uit Frankrijk,' zei hij. 'En wat voor sport brengt jou hier?'

Ze grinnikte even om zijn grapje. Yeah right dat het haar schuld was, je moest je schoonhouden vóór je ging stinken. Hij was ondertussen natuurlijk verder gegaan met praten. "Dromen? Hoe wist je dat nou! Natuurlijk is het mijn grootste droom om met een knappe jongen op een kamer te komen en verliefd te worden en lang en gelukkig te leven," zei ze met een uitermate meisjesachtig stemmetje en wat extra gewapper met haar wimpers. "Maar ja, dat is nu voorgoed uit het zicht als ik jou moet geloven.." Ze deed net alsof ze een traantje weg moest pinken. "Dat breekt mijn hart wel voor altijd." ze deed net alsof ze diepbedroefd was en ging achterover iggen op haar bed. Terwijl ze het plafond bestudeerde, vertelde hij haar waar hij vandaan kwam. "Ahh, la belle France," zei ze met een plagerig lachje. "Toch zeker niet uit.. de stad van de liefde, of wel?" De knipoog die hiermee gepaard zien kon hij helaas niet zien omdat ze plat op het bed lag, maar hij had haar toon vast gehoord. Toen hij naar haar sport vroeg veerde ze weer overeind. "Ijshockey," zei ze, het woord uitsprekend alsof het heilig was. En in haar ogen was het dat ook wel. Het was het dichtste bij een religie dat ze had.

(Sorry 30 uur niet geslapen misschien niet een erg goede post)

'Zie ik er dan niet uit als een zeer liefdevol persoon?' antwoordde Nathaniel, alsof hij gekwetst was. Natuurlijk had hij wel door gehad dat ze gewoon een beetje aan het plagen was, maar zo'n persoon was hij zelf ook. 'Je kunt natuurlijk altijd een relatie met een meisje beginnen hè? Niemand die daar nog van opkijkt in dit tijdperk. Maar je doet dus aan ijshockey?' grijnsde hij. Harmony leek echt heel enthousiast over de sport, en dat was iets waar hij altijd wel respect voor had. Mensen die hun sport, hobby's, beroep, etc. met zoveel toewijding beoefenden. Deed hij ook wel, maar hij vond het nog leuker om te zien bij anderen. 'Snowboarden niks voor jou?'

Ze keek hem nog eens aan. "Ja, nu je het zegt zie je er heel liefdevol uit." Ze had geen idee hoe dat er dan weer uit moest zien, maar het zal wel. "En nee, daar heb ik over negedacht, lang geleden al, en het is niet echt iets voor mij." Was neit eens een leugen. Ze had erover nagedacht, het uitgeprobeerd, en uiteindelijk besloten dat ze toch echt honderd procent straight was. "Ja, ijshockey. Beste sport van de wereld, eerlijk. Ooit gezien? Of doen ze daar niet aan in je belle France?" Hierna stak ze - heel basisschool - haar tong naar hem uit. Waarom ze hem plaagde met Frankrijk was eigenlijk best een raadsel aangezien ze zelf Engels- en Franstalig was opgevoed als inwoonster van Canada. "Snowboarden? Nooit gedaan, nooit geprobeerd en nooit gewild," zei ze vastberaden. Ijshockey was heer grote liefde en ze moest er niet aan denken om iets anders te doen. "Dus ik neem aan dat jij snowboard?"

'IJshockey op het gras of wat? In ma belle France is het, in tegenstelling tot Canada, vaak lekker warm,' zei Nathaniel. Hij stond even te kijken van haar openheid wat betreft geaardheid, maar had zich al snel weer hersteld. 'Hm, zoiets kun je nooit zeker weten. Misschien zit er straks wel een heel mooi meisje op je kamer, zou je haar dan laten lopen?' vroeg hij met een klein grijnsje op zijn gezicht. Hijzelf wilde zichzelf echt niet inbeelden met een jongen. Niet dat hij er iets tegen had - verre van - maar gewoon het idee dat hijzelf.. nee. Dat liet hem echt rillen. 'Ik snowboard ja. Een echte pro ben ik, veel geoefend in mijn koude landje,' plaagde hij. Hij had wel eens eerder gesnowboard op zijn trektochten.. maar nooit echt geprobeerd om beter te worden of iets. Dat moest hij maar eens veranderen.

"Maar in Canada is het ook heel warm soms? En we spreken Frans!" Zijn volgende opmerking hoorde ze hoofdschuddend aan. "Geloof me, ik weet waar ik het over heb. Not for me." Als een nagedachte voegde ze eraan toe "En als ze alleen knap zou zijn zou dat me nog niets doen. Het is niet alleen de buitenkant die telt he?" Ze leunde half achterover tegen de muur en speelde wat met haar haar. "Dus je bent nog niet zo goed," zei ze plagerig. Ach ja, misschien vond hij geen van de 3 opties leuk maar wou zo graag mee dat hij zomaar iets had gekozen? "En heb jij nooit schaatsen geprobeerd?"

'Maar wat nou als die buitenkant echt heel erg leuk is?' vroeg Nathaniel grijnzend. 'Zou je dan niet toch in de verleiding komen?' Nathaniel kende zichzelf, hij was geen player, totaal niet zelfs, maar als hij een meisje echt knap vond dan zou hij misschien toch best wel heel weinig om het innerlijk geven. Vooral in het begin, natuurlijk. Voor langere tijd was dat niet uit te houden. 'Maar nee, ik heb nooit geprobeerd om te schaatsen. Snowboarden lijkt me veel interessanter. Uitdagender. Schaatsen lijkt me zo simpel,' plaagde hij het meisje. Niet dat hij zich kon voorstellen dat hij zo goed kon schaatsen, eerder niet zelfs. 'En wie zegt dat ik niet zo goed ben? Ik ben een natuurtalentje, ik heb geen hulp nodig. Ik zou zo op de zwarte piste kunnen beginnen.' Leugens, natuurlijk, maar als ze toch zo begon..

"Nee. Als het een jongen was wel, maar omdat ik simpelweg niet op meisjes val, vind ik de buitenkant ook niet leuk op de manier die jij bedoelt." Ze vatte dit best serieus op, aangezien ze dit soort gesprekken ook vaak met haar broer had gehad. In feite was het antwoord wat je zojuist gegeven had, direct van Dan afkomstig. In het begin had ze dit soort dingen niet goed begrepen en ahd hem daarom heel veel gevraagd, maar toen ze het eenmaal doorkreeg had ze het geaccepteerd en hem voor de volle honderd procent gesteund. "Schaatsen? Simpel? Bij deze ben je uitgenodigd om eens te komen kijken op de baan." Alsof schaatsen makkelijk was.. Hallo, er was een reden dat mensen het moesten leren. En vaak vielen. Zelf kon ze redelijk goed schaatsen, dat moest ook wel na 7 jaar ijshockeyen. Ze kon zelfs een beetje kunstschaatsen, dat had een van de meisjes die ook op hun hockeybaan trainden haar geleerd. Toevallig genoeg was dit een van de 'probeer' meisjes waar ze het net over had gehad, maar dat terzijde. "Nou, dat wil ik wel eens zien dan," zei ze. Ze rekte zich uit. Dat kamergenootje van haar deed wel lang op zich wachten he? Ze begon te beseffen dat op hem/haar wachten best een slecht idee was. Misschien was diegene wel buiten op de pistes nu, en kwam pas 's avonds laat terug! "Hey Nate, heb jij eigenlijk een kamergenootje?" vroeg ze. Ze had nog niet echt iets over zijn ervaringen met roommates gehoord dus waarschijnlijk had hij een eenpersoonskamer. Goh, achteraf gezien was dat een stomme vraag als ze deze redenatie maakte. "Of ben je eenpersoons en zit je te wachten op een heel knap meisje dat bij jou komt slapen?" maakte ze er maar een grapje van. Wie weet, misschien had ze wel gelijk met deze opmerking. Dat zou leuk zijn, maar hij zou het waarschijnlijk nooit toegeven.

(wow sorry keilange post hahaha. De goden van de inspiratie hebben me gevonden).

Nathaniel haalde enkel zijn schouders op. Hij had maar een beetje geprobeerd te plagen, maar ze vatte het serieuzer op dan gepland. 'Ach, hoe moeilijk kan schaatsen zijn? Het lijkt heel erg op skaten right?' Niet dat hij daar zo ontzettend veel ervaring mee had, maar dat wist Harmony niet. Ze wist sowieso ontzettend weinig van hem, en dat konden ze ook beter zo houden ook. Maar serieus, hoe moeilijk kon schaatsen zijn? Snowboarden leek hem een stuk moeilijker. 'Je mag best komen kijken, maar ik ga al om 7 uur 's morgens. Dan heb je vast weinig zin om te komen,' zei hij met een knipoog. Ja dag, mooi niet dat hij de zwarte piste op ging. Dat zou zijn dood worden. Wat praatte ze opeens ontzettend veel zeg, hij wist niet eens of hij alle vragen wel had beantwoord, maar dan moest ze maar niet zoveel praten. 'Oh, ik hoef daar niet op te wachten hoor, ze staan al in de rij te wachten. Maar dat maakt niet uit, ze wachten nog wel even, tot jouw kamergenootje er is natuurlijk,' grijnsde hij.

"Maar ik denk dat die nooit maar komt!" jammerde ze en ze ging heel dramatisch met haar gezicht op haar kussen liggen. Ze was echt afgeleid door de oneerlijkheid van dat feitje dus ging ze de rest van het vierdubbele gesprek maar voorbij. "We moeten hier hodnerd duizend jaar gaan zitten wachten en dna als we heel oud en rimpelig zijn kome nwe erachter dat die spullen gewoon zijn laten liggen door de vorige bewoner!" Ze zag het al helemaal voor zich en het stond haar niks aan. Wachten was echt waardeloos.

'Balen voor jou, misschien was het wel een hele leuke jongen,' grijnsde Nathaniel. Hij had besloten om haar maar wat hints te geven en was in zijn tas beginnen te rommelen. Niet dat Harmony wist dat het zijn tas was, maar dan zag hij meteen hoe snel ze dingen doorhad. Zij dacht namelijk nog steeds dat die van haar kamergenootje was - wat in feite ook zo was - en wist niet dat hij dat was. 'Eens zien of hier nog een warme trui inzit..' mompelde hij een beetje in zichzelf.

"Dat zou het echt nog erger maken!" riep ze van uit haar kussen. Serieus dat zou echt oneerlijk zijn, had ze de kans om met een leuke gozer op een kamer te liggen, kwam hij nooit opdagen! Het volgende dat ze hoorde was dat Nate ergens aan aan het zitten was, en dat hij iets zei over een trui. "Huh, hoe bedoel je, trui?" Zei ze terwijl ze weer overeind kwam om te zien wat hij deed. "Hey, niet aankomen, dat zijn niet jouw spullen!" Of waren ze dat wel? Nee, die gedachte was te vreemd. Aan de andere kant, het was ook vreemd dat hij in iemand anders zijn spullen op zoek ging naar een trui. Misschien waren die dingen wel van een meisje? Tenzij.. hij wist dat het een jongen was, maar dan bleef het nog steeds raar, of hij was het zelf en had haar de hele tijd lopen neppen. Dat leek nog wel het aannemelijkst. Het begon haar te dagen dat het 90% zeker was dat hij haar secret roommate was en haar mond begon open te vallen in een perfect ronde O. Een nogal komische, cartoon-achtige gezichtsuitdrukking waarvan ze niet eens wist dat echte mensen die ook konden maken.

Nathaniel schoot echt ontzettend hard in de lach zodra Harmony erachter was dat hij maar een grapje gemaakt had. Haar uitdrukking was echt onbetaalbaar, als hij een camera gehad had, had hij het sowieso vastgelegd. 'Hahahahahha je moest jezelf eens zien, hahahah!' wist hij hikkend uit te brengen. Wat zou ze wel niet gedacht hebben, dat hij een of andere dief was. 'Hhhahaah! Ik hoop maar dat je het nog aandurft om met me samen te leven in een kamer, hahaha.' Het duurde even voordat Nathaniel weer gekalmeerd was, maar uiteindelijk kreeg hij zijn gezicht weer een beetje in de plooi. 'Maar goed, ik ben dus je kamergenootje ja, aangenaam,' grijnsde hij.

Ze gooide haar kussen naar hem toen hij haar begon uit te lachen. "Oooh my goooood," piepte ze. Dit was echt zo oneerlijk. Hij had haar bijna een uur lang voor de gek gehouden? "Dat was zo gemeen! Ik dacht echt dat er niemand kwam en we hebben een uur gewacht en je wist het gewoon de hele tijd!" Wat een stomme grap zeg! Maar als je erover nadacht.. was het toch best grappig. Dus verruilde ze haar boze gezicht voor een lachje. Een echte, met geluid en een leuke uitstraling enzo. "Well.. Guess it was kinda funny," moest ze toegeven. "En ik ben blij dat ik in ieder geval een leuke kamergenoot heb in plaats van god weet wat voor loser het had kunnen zijn." Was haar idee van een leuke jongen toch nog uitgekomen!

'Nou, daar ben ik dan blij om,' zei Nathaniel grijnzend, het kussen net op tijd vangend. 'Zie het als een compliment, ik had ook gewoon meteen weer kunnen vertrekken,' voegde hij er nog aan toe. Hij was ook wel blij met Harmony als kamergenootje. Jongen of meisje, het interesseerde hem vrij weinig, zolang hij maar zijn eigen gangetje een beetje kon gaan. Als ze vervelend werd zou hij het heus wel gewoon vertellen. 'Ik hoop dat je me kunt vergeven,' plaagde hij nog een beetje. Tja, het was haar schuld dat ze zo goedgelovig was.

"Nou.. Dat weet ik nog zo net niet hoor. Ik moest wel heeeel lang wachten," zei ze met een boos gezicht. Ze vond dat ze best terug mocht plagen, al geloofde nooit iemand haar met dit soort grappen. "Waarom heb je niet gelijk gezegd dat de kamer die ik zocht ook van jou was?" Misschien moest ze hem maar gaan kruisverhoren over zijn beweegredenen.

Nathaniel liet alleen een kleine grijns op zijn gezicht verschijnen na haar opmerking. Meisjes waren zoveel slechter in dat soort grappen, het was bijna zielig. 'Nouja, ik had gewoon behoefte aan wat entertainment, dit was de perfecte kans,' legde hij uit alsof het doodnomaal was. 'En zo kon ik je gelijk een beetje testen. Lief van mij he?'

"Very sweet. Ben ik geslaagd?" Haar boze houding liet ze maar varen, dat werkte niet voor haar. Niemand geloofde haar ooit, ze was echt een vreselijke leugenaar. Hoezo was ze nou weer entertainment? Bij de combinatie liegen tegen meisjes/entertainment had ze toch echt een ander soort iets in gedachten.