Gameroom

Een grijns verscheen op Alecsanders gezicht toen hij goed raadde waar Elisabeth vandaan kwam. Hij pakte het blikje dat op de grond stond en nam er een slokje van. De cola die over zijn tong heen gleed liet zijn tong prikkelen en een kietelend gevoel dwaalde door zijn mond. "Alecsander, maar iedereen noemt me Alec," zei hij op een hopeloze manier. Het leek hem onmogelijk om op de een of andere manier toch het meisje haar naam te kunnen weten zonder een spel te spelen. "Hah it's my accent, isn't it?" vroeg Alec en nam nog een slokje van zijn cola.

'Alecsander dus,' antwoordde Rose, die het leuk vond om mensen een beetje te plagen. Niet dat ze zo zeker wist dat de jongen het vervelend vond als hij bij zijn volledige naam werd genoemd, maar waarom zou hij anders vertellen dat iedereen hem altijd Alec noemde? Zelf vond ze het heel vervelend als mensen haar Roselyne noemde, dus vertelde ze ook gewoon niemand dat ze zo heette. Probleem opgelost. 'Yeah, I like it! Brits is zoveel leuker dan Iers.. maar Iers wordt ook ondergewaardeerd hoor.' Brits had ze altijd een mooi accent gevonden, maar ze besteedde er niet zoveel aandacht aan. Ze wist dat sommige meisjes het ontzettend aantrekkelijk vonden en meteen op een jongen vielen als ze Brits waren, maar dat had zij totaal niet. Goed, Alec zag er natuurlijk ook nog heel goed uit, maar dat was bijzaak. 'Dus. Nog een spelletje dan maar?' grijnsde Rose. Ze was allang blij dat ze eindelijk een partner gevonden had, voor zolang ze hem vast kon houden dan!

Alec knikte alsof hij er mee opgescheept zat dat hij zo heette, en begon in een andere houding te gaan zitten. Met veel gefriemel en gedoe zat hij eindelijk lekker. Alec dronk zijn blikje leeg en verfrommelde het in een paar seconde. Daarna gooide hij het naast zich en keek hij weer naar het meisje. "Ik vind het beiden wel oké, ik heb geen voorkeur ofzo. Het maakt me ook eigenlijk helemaal niet eens uit," grinnikte Alec en hij schoof zijn benen dichterbij zijn lichaam, om die vervolgens beiden bij elkaar te klemmen met zijn armen.
"Welk spel wil je doen? Het maakt mij niets uit. Het liefst geen fysieke spellen meer, twister in het speciaal, want daar win ik toch in van je!" grapte Alec. "En als we weer twister spelen ga ik binnen de kortste keren nog eens dood als alle tegenstanders op me mogen gaan liggen." Of er nog andere interessante spellen lagen, wist Alec niet. Maar hij zou en moest de naam te weten komen van dit mysterieuze meisje.

'We kunnen een racespelletje doen,' grijnsde Rose meteen. Ze wist dat hij daar niet zo van hield, maar dat vond ze juist wel grappig. 'Maar we kunnen ook een dansspelletje doen! Ik zag er een liggen, en het is wel grappig om te doen denk ik.' Thuis deed ze bijna nooit dansspelletjes, maar op de een of andere manier leek het haar nu wel een goed idee. 'Of een vechtspelletje, maar jij lijkt me niet het type dat in staat is om daarmee te winnen,' plaagde ze nog iets meer. Bordspelletjes noemde ze niet meer op, die deed ze niet zo vaak dus waarschijnlijk verloor ze toch.

"Oh please stop talking about the race games," zei Alec alsof hij bijna moest huilen. "I told you I hated them." Alec dacht na en wist niet zo goed wat hij zou kiezen. Dansen of vechten? En niet het type dat in staat was om met díe spellen te winnen? "Potje Call of Duty? Of speelt madame dat niet?" vroeg hij uitdagend. Als ze ermee akkoord ging, wist Alec sowieso dat hij zou winnen. "Ik vind anders dat dansen ook wel goed. Maar geen race spellen alsjeblieft?" vroeg Alec poes lief. Wat was het ook een dork af en toe zeg.

Daarop schoot Rose in de lach. Hij wilde wel dansen, maar niet racen? Er waren niet veel jongens die zoiets zouden durven te zeggen, maar ze vond het wel leuk dat hij tenminste niet zo'n overdreven macho was. 'Nou, dan wordt het dansen,' antwoordde ze, omdat ze wel eens zin had in iets anders. Misschien dat meneer dan nog een kansje had om te winnen. 'Er liggen een hoop dansspellen, maar ik stel voor eentje met 80's music te doen!'


Ja sorry ik weet echt NIKS van call of duty etc HAHAHAHAH naja rose vast wel maar ik niet XDDD

"Je hebt zeker mijn moves nog nooit gezien?" schepte Alec op. Oh hij had de flexibelste benen van zijn hele school. Geen wonder dat hij met dit spel waarschijnlijk zou gaan winnen. "Kies jij maar uit welk spel, welk lied, alles." De enigste gedachte die door Alesanders hoofd raasde was dat hij nu echt moest gaan winnen, en dat hij enorm zijn best moest gaan doen. Misschien speelde Elisa dit spel ook wel 24/7 thuis en was hij straks weer de klos. "Jaren tachtig, negentig, tweeduizend.. Kom maar op," zei Alec en stond op. Hij wreef competitief in zijn handen en wachtte totdat het dans spel op het televisiescherm verscheen.



(HAHA doe maar niet want ja nou we gaan gewoon dansen jaja!!)

'Wat dacht je van Abba? Waterloo!' opperde Rose enthousiast. Abba had ze altijd leuk gevonden, ook al verwachtten niet veel mensen het van haar. Ze luisterde normaal gesproken vooral naar Aerosmith en Queen, maar Abba luisterde zo ook genoeg. 'Dat is een leuk liedje, no? Maar als je een beter idee heb, let me know,' zei ze, terwijl ze het spel in de playstation duwde. Ha, dit kon nog wel eens leuk worden.

"En iets van de Beatles anders? Of Queen?" vroeg Alec met zijn blik gericht op het scherm. Hij had het nooit zo op Abba. "Of de Stones," Alec keek naar het hoesje waar het cd'tje in zat. Hij had stiekem meer zin in wat rock n' roll. "Of is dat te moeilijk voor jou? Het moet natuurlijk een gelijke battle worden he," een serieuze maar ook sarcastische toon was te vinden in Alecs stem. Nu het er op aan kwam wilde hij niets liever dan nu winnen en haar naam kennen. Het zou een soort van kwestie van 'leven en dood' zijn. Maar dan ging Alec niet dood, maar verloor hij weer en wist hij haar naam nog niet.

'Queen is altijd goed,' antwoordde Rose. Ze kende zo ongeveer alle liedjes uit haar hoofd en vond het altijd geweldig om de nummers mee te zingen. Helaas was dit een dansspel en had ze niet zoveel aan het weten van teksten en dergelijke. 'Ik vraag me eerder af of dat niet te moeilijk is voor jou! Je moest eens weten hoe goed ik ben in dit spel!' Rose grijnsde even en ging vervolgens in een soort battle-positie staan, haar blik strijdlustig gericht op het scherm. 'Nou, schiet op dan!'

Hevig knikte Alec en richtte snel een blik op het meisje. Het leek erop dat zij wist hoe je dit spel moest spelen en eventuele geheime trucjes waardoor je meer punten kreeg. Het nummer Don't Stop Me Now werd aangeklikt door het kleine muisje die bestuurd werd door de controller, en Alec keek weer naar het scherm. "Oh babe, I've got no idea," zei hij strijdlustig, en wachtte een paar seconden totdat het spel begon. Bij het piano gedeelte waren nog geen pasjes aangegeven, en pas bij de eerste 'don't stop me now' begon het. Gelukkig ging het bij Alec gelijk goed, bij de eerste pasjes pakte hij gelijk alle punten! Wauw, als dit zo makkelijk ging, zou hij sowieso winnen.

Bij Rose daarentegen ging het iets minder goed. Ze had altijd problemen gehad met de controller, dat ding leek een eigen wil te hebben en pakte haar bewegingen nooit goed op. Ze was zich er niet helemaal van bewust dat het ook gewoon haar eigen schuld kon zijn, maar Rose kon zo slecht tegen haar verlies dat ze daar niet over nadacht. Haar puntentelling was dramatisch en pas op de helft van het liedje leek ze op gang te komen. De uitdrukking op haar gezicht was nogal.. kwaad. Ja, ze haatte verliezen en zeker als het zo heftig was. Haar enige troost was dat ze het liedje in ieder geval leuk vond.

"Woaaaaha I'm burning through the skyyyyy yuh," zong Alec. Hij zat zo in het spel dat de muziek zijn brein overnam. Nja zo leek het in elk geval. Geconcentreerd keek hij naar het beeld en liet zijn hoofd mee bewegen op de beat. Ook zijn voet tikte mee op de beat. "Don't stop me nooohoooow," Alecsanders lippen bewogen wel, maar er kwam geen geluid uit. Enkele pasjes voerde hij perfect uit, sommige ietsjes minder. Het enigste nadeel was dat Alec niet kon zien hoeveel punten het meisje had om zichzelf te kunnen vergelijken, maar daar had hij ook geen tijd voor. Stel je voor dat een pasje mislukte! Alec wist dat het stuk na de gitaarsolo al de laatste was van het lied. Dit betekende dat ze bijna klaar waren.

Uiteindelijk had Rose Alec nog een beetje weten bij te houden, maar het mocht niet baten. Ze had verloren. Ze had een stom stom stom videospel verloren! "Die controller doet gewoon niet wat ik wil!" zuchtte ze kwaad. "2 van de 3 toch?" probeerde ze de boel nog te redden, ook al was het een verloren zaak. Dansspellen waren gewoon niet zo haar ding, nooit geweest ook. Bah, ze haatte verliezen.

"Ohhhh yeah, this revenge is bitter sweet!" Alec lachte en sprong een 'gat' in de lucht. "Sorry babe, I guess you lost," zei hij op een treurige manier en Alec legde zijn controller op het kleine tafeltje voor zich. Met een plof ging hij uitgebreid zitten op de bank, en zijn ogen keken naar het gezicht van het meisje. "Dus, hoe heet je nou!?" vroeg Alec plagerig. Niet alleen was dit een indirecte opmerking dat er nog harder in wreef dat ze had verloren, maar ook dat Alec eindelijk echt had gewonnen! Niet dat hij het zo meende natuurlijk, daar was Alec veel te lief voor.
"Die arme controller kon er niks aan doen..." De gedachte dat Alec het opnam voor een controller vond hij apart, mkay. "Maar je hebt goed gespeeld hoor," zei Alec daar snel achter.

'Jawel, want ik maakte wel de juiste bewegingen,' treurde Rose. Met een zucht liet ze zich op de bank vallen, haar blik gericht op Alec. 'Goed dan, ik heet Rose,' gaf ze zichzelf over. 'Maar de volgende keer dat we gamen versla je me niet zo makkelijk. Ik hield me gewoon een beetje in, snap je? Anders duurde het zo lang voor ik mijn naam kon vertellen..' Auch. Wat was ze toch een slechte leugenaar.

"Rose, wauw," zei Alec overtuigd. Rose was een mooie naam, en Alec vond het wel passen bij dit meisje. Bij hoe ze was, en hoe ze eruit zag. Ookal kende hij haar maar net, hij kon wel een beetje inschatten hoe ze was. "Haha dat is goed, dan doe je zeker wel je uiterste best?" grinnikte Alec en hij vond het ergens wel een beetje sneu. Hij had niet verwacht dat ze ermee zou zitten, maar aan haar gezicht te zien was Rose niet erg tevreden over de uitslag.
Alec pakte Rose bij haar schouder en trok haar naar zich toe om haar een knuffel te geven. "Hey maar je blijft mijn Game Queen hoor?" zei hij met een kalmerende toon in zijn stem. Misschien dat ze zich beter zou voelen als ze iets anders zouden gaan doen.

Rose grinnikte even na zijn knuffel en opmerking. Het liet haar ook inderdaad een beetje beter voelen, hoewel ze verliezen nog steeds stom vond. 'Thanks. Dat zal ik onthouden. Wacht maar, de volgende keer..' dreigde ze nog een keer grijnzend. 'Ik heb honger gekregen van al dat net-niet winnen,' vermeldde ze vervolgens. 'Is hier niet ergens iets te eten te vinden?' Er was een minibar.. dus er moest ook wel iets te eten zijn ergens, right?

Quasi verbaasd en bang keek Alec naar Rose en moest daarna lachen. Echt geïntimideerd voelde hij zich niet, maar hij wist wel dat als hij nog een spel met haar zou spelen hij beter zijn best zou moeten gaan doen. "Ja ik ook zeg, alleen dan van de overwinning," zei Alec. Hij had net dan wel twee cola blikjes gepakt, maar daar gaat een lege maag ook niet erg vol van zitten. "Ik weet niet, misschien moeten we eens op zoektocht gaan." Alec stonf op en keek richting de minibar, maar wist dat daar in sowieso geen eten zou zitten. Ohhhh en zijnmaag begon al gekke geluidjes te maken nu hij aan voedsel dacht.

Rose stak plagerig haar tong uit en pakte een kussen van de bank dat ze richting Alec gooide na zijn opmerking over het winnen. Wat een gemenerik zeg! Ook zij begon aan de zoektocht naar eten, maar kwam al snel tot de conclusie dat er niks te vinden was. 'De keuken!' zei ze. 'Wie er het eerste is!' Zonder af te wachten rende ze al de kamer uit. Ze was misschien een slechte sporter, maar ze had een voorsprong, dus wie weet won ze nog!


beetje jammer dat rose al in de keuken is mja AHHAHb oeiend

Alec kon nog net het kussen ontwijken dat naar zijn hoofd werd gegooit. Hij probeerde met hetzelfde kussen nog naar Rose te gooien, maar dat was al te laat. Ze rende zo snel als ze kon weg naar de keuken, en nu pas besefte Alec dat dit ook weer een wedstrijdje werd. Zo snel mogelijk probeerde Alec haar te volgen, maar wist nu toch al dat hij als laatste zou eindigen. Dit kwam ook allemaal zo onverwachts? Hoe verwachtte zij dat hij dan ooit nog een kans zou hebben om te kunnen winnen.



ja ik ook haha, maar ik heb er verder ook niet meer gereageerd dus ik ben sneaky weg gegaan ofzo.

Zodra Rose haar jas opgehangen had wachtte ze op Micael voor ze verder liep. Binnen was het een stuk warmer dan buiten, vooral zonder haar zeiknatte jas. Kijk, daarom haatte ze die kou dus zo. Je hele lichaam raakte onderkoeld omdat je kleding natgesneeuwd werd en dus ook geen warmte meer bood. Pff. Nu had ze dus geen gevoel meer in haar handen en voeten. 'Voila!' zei ze vrolijk toen ze eindelijk waren aangekomen bij de gameroom. 'Hier is het!' Pas toen viel haar in dat ze geen snacks hadden meegenomen. Oeps.

Micael was blij dat het hier binnen lekker warm was. Dat sneeuwballengevecht had hem echt koud doen krijgen!
"Hé tof hier! Gezellig." Hij legde heel erg sneaky zijn eigen zakje met dvd's uit het zicht. Hij hoopte maar dat zijn verrassing zou lukken. "Welke film wil je als eerste kijken?"

'Zullen we The Devil Inside als eerste kijken? Ik heb ook Hide and Seek bij, die is wat luchtiger voor het slapen gaan,' plaagde Rose. Toevallig had ze ook nog ergens een dikke deken gezien, dus die haalde ze ook maar tevoorschijn. 'Helaas heb ik maar een deken gevonden, dus als je ook eronder wilt moet je op dezelfde bank komen zitten,' zei ze, zonder er verder iets achter te zoeken. Hey, als hij het toch ook koud had?

"Zal ik hem erin steken?" Micael nam het doosje en plaatste de dvd in de dvd-speler, duwde op wat knopjes, en tadah! Het begon alweer. Vervolgens nestelde hij zich gezelligjes bij Roselyne op de bank en kroop onder het deken. WARM! Zo zalig! Nu was Micael wel heel erg blij dat Roselyne nog steeds met hem wilde film kijken, nadat Adriana zo'n scène had gemaakt.