Gameroom

Rose volgde het hele tafereel zonder de jongen ook maar een keer te onderbreken. Met een beetje geluk vond hij geen oplossing en moesten ze alsnog een racespelletje doen - en dat zou ze sowieso wel winnen. Niet dat ze het vertellen van haar naam zo'n drama vond, maar verliezen over het algemeen was gewoon niet zo haar ding.
'Daar houd ik je aan,' grijnsde Rose terwijl ze haar voet op de juiste kleur zette. Helaas, hij was met een oplossing gekomen.. maar wel een die in zijn nadeel kon werken. 'Good luck!'

Rustig bekeek Alec het plastic kleedje en ging ook met zijn linker voet op een rode stip staan. In zijn ene hand zat nu nog het plaatje met de wijzer, maar die zou hij straks wel op de grond leggen ofzo. Maar nu zou hij proberen om het vierkante ding in zijn hand te houden. Met wijde benen stond Alec op de vloer, en met een vinger duwde hij tegen het wijzertje aan. "Rechter voet op.. Geel!" begon Alec enthousiast en zetten zijn rechter voet op een gele stip die ongeveer in het midden zat. Als hij dit meisje wilde laten verliezen, zou hij het meeste in het midden moeten gaan zitten.

Ook Rose zette al vrijwel meteen haar rechtervoet op geel. Dit was nog niet zo moeilijk.. als het zo doorging hield ze het wel een poosje vol. Misschien zou ze zelfs wel winnen.. maar dan keek ze al te ver vooruit. Eerst moest ze de jongen maar eens gewoon zien bij te houden, hun handen waren nog niet eens in gebruik. 'Oh! En geen trucjes gebruiken om me eerder om te kunnen laten vallen he, dat is niet eerlijk,' voegde Rose nog snel aan het spel toe. Als hij zo'n twister kampioen was had hij vast een hoop trucs.. en dat was natuurlijk niet de bedoeling.

((WTF Juliet ik snap je nietttttt XDD))

(AAGGAGAGAGA wacht ik zette blauw maar bedoelde geel hahaaha. wacht)

loser hahaah

"Hmm.. We'll see." Alec gaf opnieuw een harde draai aan het wijzertje en langzaam maar zeker stopte het wijzertje. "Linker hand op.." zei Alec met een aankondigende stem. "Groen!" In een snelle oogopslag had Alec al gezien waar hij zijn hand moest neer zetten om het meisje te dwarsbomen. En als dat alles nog niet zou helpen, zou hij haar gewoon gaan kietelen. Dat werkte namelijk altijd, tenzij het meisje tegen kietelen kon. Maar dat konden weinig meisjes. Alecsanders lichaam zakte naar beneden, en hij zette zijn hand recht voor het meisje haar neus op een groene stip.

(ligt het kleed gewoon zo;

Spoiler:

?! Dan weet ik hoe ik je kan in maken </3)

'Als je vals speelt vertel ik mijn naam niet,' dreigde Rose. Voordat ze uitgesproken was had de jongen zijn hand al geplaatst, net op de plaats die zij had willen inpikken. Nu moest ze al ingewikkelder gaan staan.. opletten dus. Ze moest zich niet meer laten afleiden, anders verloor ze sowieso. Ook Rose zakte door knieën en zette haar hand op groen. Het was inderdaad geen al te makkelijke houding, maar dat had ze aan zichzelf te danken. 'En ik waarschuw je, niet vals spelen!'

Misschien kon Alec toch beter het kietelen achterwegen laten dan. Weer draaide hij aan het wijzertje en keek naar het meisje. "Rechter been op geel," Alec keek naar de vloer alsof hij voor een onmogelijke opgave stond. Hij zette zijn rechterbeen tussen zijn linker been en arm, en had nu alleen nog zijn rechter hand vrij. Net toen Alec het voor elkaar had om in een goede positie te staan, werd hij gebeld. Het typische melodie van een iPhone klonk uit zijn broekzak, en de iPhone werd er snel uit gehaald. Met een geforceerde glimlach keek Alec naar het schermpje en zag dat zijn vader belt. "Hey pap ehhh," zei Alec een vermoeiendere stem dan eerst. Waarom werd hij ook op de raarste momenten gebeld altijd!? Maar hij moest wel opnemen, het was zijn vader. Toch wist Alec dat hij zou verliezen als hij normaal zou gaan staan. Dus de positie waar zijn lichaam nu in zat, moet hij toch maar zo te zien houden.

En opnieuw had de jongen de beste stip uit weten te veroveren. Misschien was het verstandig geweest als Rose vantevoren een goede startplek had uitgekozen, maar natuurlijk was ze zo slim weer niet geweest. Het resultaat van deze acties was dat ze nu haar voet op de laatste gele plek moest zetten die vrij was tussen haar en de jongen, waardoor ze als het ware bijna kon meeluisteren met degene die door de telefoon heen sprak, zo dichtbij was ze. Dat had ze weer goed voor elkaar. En zoals het er nu uitzag was de jongen ook nog niet van plan om te gaan draaien. Goed werk, Rose.

"Eh nee.. Ik ben nu bezig met een potje twister. Ik bel je straks terug oke? Heh.. Wat? Nee niemand staat voor. Ja natuurlijk. Ik sta nogal.. in een rare positie. Nee, nee.. Ehm ik leg het straks uit. Ja, ik bel straks zei ik toch? Sorry. Bye maestro," Na het korte gesprek drukte Alec zijn vader weg en keek lachend naar het meisje. "M'n vader.. Hij belde even om te vragen hoe het ging.. but you can guess," zei hij bescheiden. Het ging op dit moment niet erg gesmeerd, maar dankzij zijn dagelijkse workouts kon Alec dit standje nog wel even vast houden.
"Rechter hand op.. Blauw." Alec zette het plaatje met de wijzer naast zijn een blauwe stip, en ging op de stip leunen met zijn hand. Hij was nu wel stabieler, maar hij had alsnog iets moeten verzinnen waardoor het meisje zou gaan vallen.

'Aaah.. had je hem niet even moeten vertellen dat je zojuist verloren hebt?' grijnsde Rose, die ondertussen nogal kramp aan het krijgen was in haar benen. Snel zette ze haar hand op de juist kleur en wachtte ze tot de jongen opnieuw draaide. Ze hoopte zwaar dat ze haar benen de volgende beurt mocht verplaatsen, want lang ging ze dit niet meer volhouden. De jongen daarentegen zag er naar haar idee uit alsof hij nog wel uren kon blijven staan. Niet goed dus.

"Ik zou liegen als ik hem dat zou vertellen!" zei Alec quasi strijdlustig. Dit keer blies Alec tegen het wijzertje aan, en draaide deze niet zo ver als de vorige keer. "Rechter hand op geel," Alec verzette moeiteloos zijn hand en keek naar het meisje. Ze had er duidelijk moeite mee dat ze in zo'n rare positie stond, maar dat vond Alec helemaal niet erg. Alec had zich alleen wel moeten omdraaien met zijn lichaam. Hij zat eerst met zijn buik naar de grond toe gekeerd, nu was het zijn rug die tegen de grond aan keek. Wat ook wel erg leuk was, althans dat vond Alec kuchhh, dat hij nu half onder het meisje zat. Als het meisje nu besloot om te vallen, viel ze zo op Alecsanders lichaam. Maar dan had ze toch verloren ghihi.

De jongen was dan misschien zo slim geweest zich om te draaien, Rose was dat niet. Vandaar ook dat ze haar hand over de jongen heen had moeten plaatsen om zo bij de stip te kunnen komen, terwijl ze toch al in de meeste vreemde positie ook stond. Ze hing zo ongeveer over de jongen heen, al raakte haar lichaam dat van hem nog net niet, en haar haar viel echt continu voor haar ogen. Heel erg gemakkelijk als je probeerde je evenwicht te houden. Niet dus. 'Snel, draai!' beval Rose hem, zodra ze voelde dat haar benen en armen begonnen te trillen. Ze had weinig zin om nu al te verliezen.

Alec begon te grinniken en vond het wel een gek idee, dat een meisje waarvan hij haar echte naam nog niet eens wist nú al over hem heen lag in deze.. gekke positie. "I will my queen!" zei Alec op een gehaaste toon en draaide lomp met zijn vinger om het wijzertje. "Rechter been op groen," Alec wist al dat dit het spel een stuk moeilijker zou maken. Hij liet zijn been iets verder weg glijden, en stond eigenlijk in dezelfde positie als net. Alleen nu was zijn lichaam veel meer uitgerekt, en moest hij beter zijn best doen om te blijven staan in dit standje.
"Je houdt wel goed vol voor een game queen." Alec grinnikte en wachtte op het verzette been van het meisje. Als dit niet lukte, zou hij winnen!

Hoewel ze eraan begon te wennen vond Rose het nog steeds wel grappig klink, 'my queen'. Van elke andere jongen, en om elke andere reden had ze het waarschijnlijk verschrikkelijk gevonden.. maar ze kende de reden erachter en dat maakte het alleen maar grappig. Het enige probleem van de volgende stap was dat ze haar been nog verder weg moest duwen. Dat zou opzich nog wel mogelijk zijn geweest, als Rose niet zo slim was geweest om haar schoenen in haar kamer te laten. Nu had ze alleen maar sokken aan. Gladde sokken. Het was daarom misschien niet eens zo heel verbazingwekkend dat haar voet weggleed toen ze hem nog verder probeerde uit te strekken, en dat ze door die actie bovenop Alec viel. Maar hey, hij raakt als eerste de grond?

Alec had totaal niet verwacht dat het meisje zo snel op hem zou vallen. Zo goed mogelijk probeerde hij zijn spieren aan te spannen om niet te vallen. "Oh ja, ik zou ook gewoon gaan liggen op je tegenstander. Doe ik ook altijd met twister!" zei Alec lachend. Oh wat een ellende. Eigenlijk vond hij wel dat het meisje had verloren, maar de regels waren dat de eerste persoon die de vloer aanraakte zou verliezen.
Daarom klemde Alec het meisje met zijn rechter arm tegen zijn lichaam aan, en draaide hij de linker kant op. Nu lag het meisje op de vloer, en hij een soort van boven op haar. Met een uitdagende blik keek Alec naar het meisje haar gezicht, en werd ze sloompjes op haar rug gelegd door Alec. "Who wins now?" vroeg hij met een glimlachje op zijn gezicht. Ja hij natuurlijk, duh!!!

Rose had eigenlijk gedacht dat ze al op de grond beland waren, totdat de jongen opeens allemaal kunstjes uithaalde en zíj degene was die op de grond lag. Eerste snapte ze niet helemaal wat er gebeurd was, maar toen ze dat doorkreeg schoot ze alleen maar in de lach. 'Ik had gezegd dat valsspelen verboden was, en het opzettelijk naar de grond duwen van je medespelers is verboden,' antwoordde Rose betweterig. Naïef als ze was had ze totaal niet door dat de manier waarop ze zaten nogal eens verkeerd kon overkomen, maar wie kon het haar kwalijk nemen? De enige jongens waarmee ze in contact kwam waren haar broers en beste vriend, en die relaties waren puur vriendschappelijk.

"Maar jij viel op mij, is dat dan geen vals spelen?" vroeg Alec streng daarna. Ohhhohoh!!! En nu ook no Alec wijsmaken dat madame had gewonnen? Zo kwam het er wel op neer in elk geval. No ways dat Alec hier genoegen mee zou nemen. "Ik geloof dat het vallen op tegenstanders ook niet echt bij de regels hoort, does it?" vroeg Alec. Alweer een glimlach verscheen op zijn gezicht.
Hij zou deze discussie echt wel gaan winnen hoor, ten eerste omdat zij sowieso de fout in ging en ten tweede omdat hij niet graag twee keer achter elkaar verloor. Dat zou echt een afgang zijn!

'Als jij een echte winnaar was geweest, had je me wel kunnen tegenhouden met je krachten,' antwoordde Rose meteen. 'Daarbij was het bij jou opzet, en bij mij niet! Ik kon er niks aan doen dat jij me in de weg zat, dus ik heb gewonnen.' Ze wist nog net de neiging te onderdrukken om haar tong uit te steken. Maar het klonk logisch toch? Als hij haar niet in de weg gezeten had, had zij zich makkelijker kunnen bewegen, en als hij gewoon rechtop was blijven staan was er ook niks aan de hand geweest. Zij had dus eigenlijk gewoon gewonnen.

"Ik hield je ook tegen eerst! Maar toch legde ik je op de grond, waar je terecht zou komen als ík er niet lag!" zei Alec overtuigend. Ja zo was het gegaan hoor! "Nooo I won," hield hij vol. Alec was lief dat hij haar nog niet op de grond zou laten vallen hoor. Niet dat hij zoiets ooit had kunnen doen, want dan zou hij zich super schuldig gaan voelen.
"Misschien moet je nu dan maar je echte naam vertellen.." zei Alec alsof het meisje zich al eerlijk had overgegeven. Hij besefte dat hij nog steeds in deze houding stond, en ging dus maar naast het meisje liggen. Zijn blik was strak naar het plafon gericht, en zijn rechter been lag krom op de vloer die leunde op zijn voet die op de grond stond. Met beiden armen ondersteunde hij zijn hoofd, en keek daarna naar het meisje.

'Misschien.. maar ik weet niet zo zeker of ik wel verloren heb hoor,' hield Rose vol. Een grijns sierde haar gezicht terwijl haar blik op het plafond boven haar gericht bleef. 'Daarbij.. Ik kan net zo goed een valse naam geven nu. Valse winst, valse naam. Sounds fair, right?' Het was natuurlijk maar een beetje plagen wat ze deed, maar ergens snapte ze haar eigenlijk logica wel. Het was natuurlijk ook niet helemaal eerlijk wat de jongen gedaan had, misschien had ze zichzelf nog wel kunnen redden!

Alec prikte in het meisje haar zij en glimlachte. "Nou zo als heb ik niet eens gewonnen. Maar je geeft nu wel in elk geval toe dát ik heb gewonnen," zei Alec lachend. JAHA nu kon ze niet meer terug. "Valse naam.. Amahoela Queen Elisabeth," zei hij per ongeluk. "I mean Game queen," herstelde Alec zich. Het enigste wat hij wilde weten was haar naam!? Kon ze echt niet zeggen wat haar naam was!? Wat gemeen van haar.
Alec stond op en haalde twee blikjes cola uit de minibar waar hij naartoe liep. Van dat twistergedoe kreeg hij dorst, en het meisje waarschijnlijk ook. Toen hij terug kwam ging hij weer naast het meisje liggen en bood Alec het blikje aan. Met een knikje opende Alec het blikje, en nam er een slokje van. Daarna legde hij het blikje voorzich.

Rose kroop in elkaar toen de jongen in haar zij prikte, iets waar ze absoluut niet tegen kon. Ze kwam lachend overeind en pakte het blikje van hem aan. 'Thanks,' bedankte ze hem. Amahoela Queen Elisabeth? Hoe kwam hij daar nu weer bij? 'Je hebt in ieder geval mijn tweede naam goed geraden,' grijnsde ze. Hij had het waarschijnlijk totaal niet zo bedoeld, maar toch. Nu wist hij in ieder geval al een van haar namen.. en had ze haar belofte dus niet echt verbroken.

"Elisabeth dus heh?" vroeg Alec nieuwsgierig. Elisabeth was echt zo'n naam voor prinsesjes. "Waar kom je eigenlijk vandaan? Ierland?" vroeg hij daarna. Aan haar accent te horen was het Ierland, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze was verhuisd naar een ander land.
Alec kwam ietsjes overeind en besloot om met zijn rug tegen de bank te gaan zitten. Zo kon hij Elisabeth - die hij maar zo even noemde - goed zien. Misschien was ze wel model voor de kost. Ze was erg dun, en had een mooi gezicht.

'Yep,' antwoordde Rose, die het spelletje wel grappig begon te vinden. Niet dat ze het zo'n drama vond om haar naam te vertellen, maar ze hield wel van spelletjes en de jongen was goed gezelschap. Over namen gesproken, ze wist de naam van de jongen ook nog niet. 'Hoe heet jij eigenlijk? Jij weet een van mijn namen, dus ik denk dat ik wel recht heb op het weten van jouw naam, right?' grijnsde ze. 'Sowieso dat jij uit Engeland komt.' Ook dát was overduidelijk te horen.