De grote open haard

"Wat houdt je tegen? Je ouders? Geld?" vroeg Alec, waarna hij zijn neus ophaalde. Alleen zijn vader deed er moeilijk over. Zijn moeder kon het toch niets schelen, of Alec nou zakenman was of putjesschepper. "Ik ben al veel in Europa geweest, ik zou graag nog eens naar Brazilië willen. En anders Amerika, kan ik je opzoeken," zei Alec grinnikend. Maar als hij moest kiezen tussen Brazilie of Amerika had hij sowieso Brazilie gekozen. Misschien dat hij daarna gelijk door kon reizen naar Amerika, bedacht Alec zich nu. "Met een groep reizen is hardstikke gezellig, maar in je eentje ervaar je dingen toch anders."

"Klopt, dan ben je op je zelf aangewezen! En je mag van mij best langskomen," zei ze grijnzend - wetend dat het toch een loos gebaar zou zijn. Na zijn vraag schudde ze haar hoofd. "Als ik beloof daarna te gaan studeren, hebben mijn ouders er geen rpoblemen mee. En geld is ook het probleem niet." Ze glimlachte. "Het is meer mijn vriend, Doughie." Ze vond het niet fijn om te vertellen dat haar vriend niet de perfecte vriend was. "Hij was het er ook niet mee eens dat ik hierheen ging. Hij is snel jaloers, lichtelijk bezitterig."

"En je leert sneller je eigen keuze te maken," zei Alec en ging weer recht op zitten. Die kussens roken enorm erg naar de rook van het vuur dat voor hem brandde. Alec wachtte nieuwsgierig op het 'maar' argument, aangezien jaar ouders er geen problemen mee hadden.. genoeg geld.. En daar had je het al. "Hmm relaties. Toen ik jouw leeftijd had, had ik een vriendinnetje. Ze heette Aurélie, en ik weet het nog op de dag van gister dat ze moest verhuizen naar Polen omdat haar vader dan een betere baan kon krijgen," zei Alec. "We hadden afgesproken dat we in elke vakantie elkaar wel zouden zien, en dat we sowieso elkaar spraken via Skype. Maar ze kon het niet. Na twee jaar en elkaar maar zeven keer in die tijd gezien te hebben, kon ze niet meer. So we broke up." Alec kon het niet laten om zijn handen tot vuisten te vervormen. Hij hield zo veel van haar, en zij van hem. Helaas was er geen happy ending voor hen.

Een medelevende uitdrukking verscheen op haar gezicht. Haar hart brak alleen al bij het idee om het uit te maken met Doughie. "Dat is echt verschrikkelijk kut," zei Pam. "Maar dat zou ons probleem niet zijn. We kunnen niet met en niet zonder elkaar, dus uiteindelijk zullen we toch weer bij elkaar terug komen." Het was niet allemaal logisch, maar dat kwam doordat ze het in haar hoofd ook nog niet op een rijtje had. Ze staarde in het vuur en dacht even over de situatie na. Doughie vertrouwde haar voor geen cent, en ze kon hem ook niet vertellen over dat ze naar Milaan ging met Alec, omdat ze dan weer ruzie zouden krijgen. Maar ze hield wel van hem.

"Hmm het hoort erbij. Lange afstand relaties zijn niks voor mij, alhoewel ik er nog best goed mee om kon gaan," zei Alec. "Het gaat om vertrouwen, en de liefde zelf. Communicatie en begrip. Maar toch miste ik ook het knuffelen gewoon denk ik," zei Alec waarna hij klakte met zijn tong en glimlachte. Misschien was het ook wel beter voor hem om niet meer met al dat gezeik te zitten van al die meiden. Bijna nooit is het goed, en als je dan eindelijk die perfecte tas hebt gekocht blijkt het opeens dat die niet meer leuk is of is er alweer een nieuwere tas. De meeste meisjes waren zo materialistisch, en dat was iets wat Aurélie juist niet was. "Opzich, waarom zou het dan een probleem zijn om niet een keertje te reizen? Neem hem des noods mee als het kan, maakt de reis alleen maar beter," stelde Alec voor.

Pam vond het nogal vreemd om dit met iemand te bespreken die ze nauwelijks kende. "Het is heel lastig uit te leggen als je Doughie niet kent," zei ze voorzichtig. Zelf vergeleek ze het nummer Love the way you lie vaak met haar eigen situatie - het verschil was dat zij niet constant mishandeld werd. "En communicatie en begrip zijn inderdaad belangrijk." Haar antwoord was wat afwezig. Begrip was ver te zoeken tussen haar en Doughie. Maar ze hield van hem, en ze hoorde bij hem. Toch? Zo was het gewoon, en zo was het al 2 jaar. "Als Dough mee gaat, gooien we elkaar waarschijnlijk van een berg af." Pam grijnsde, om het bericht wat luchtiger te maken.

Alec knikte begrijpend en glimlachte. Het was moeilijk om soms mensen te beschrijven, aangezien je ze soms gewoon moest weten hoe ze waren. Je kan niet een persoon helemaal zwart maken waar je van houdt, alhoewel die persoon je misschien niet goed behandelt. Alec lachte toen Pam begon over die berg. "Dan kan je misschien beter naar een plek gaan zonder bergen," zei hij grinnikend. Gelukkig had Alec dit soort problemen niet, maar misschien was dat ook omdat hij snel een lijn trok van wat hij kon hebben en wat niet. Hij zou het wel aangeven als hij het niet eens met z'n vriendinnetje was, en hij hoopte dat dat andersom ook altijd het geval was.

"Hmm mogelijk. Dough zal snel tevreden zijn, zolang er maar feest in de buurt is." Nog iets aan Dough: hij werkte niet, en studeerde niet. Hij hing rond op het strand, bij de skatehal of zat thuis met zijn vrienden. Op wonderbaarlijke wijze had hij toch altijd het geld om uit te gaan. Dit prachtige wonder noemt hij met tegenzin zijn ouders. Hij moet niets van ze, tenzij ze geld geven. En dat doen ze graag - alles om hun zoon dichtbij zich te houden. Pam keek even zwijgend naar Alec.

Dough leek Alec niet zo'n enorm leuke gast. Het beeld dat Alec bij hem kreeg was zo'n lamzak die elke nacht zich vol drinkt met drank, en elke ochtend wakker wordt met een enorme kater. Niet te vergeten de kots sporen die die gozert achter zou laten als hij en zijn vrienden terug naar huis moesten rijden met de taxi, aangezien niemand meer legaal mocht rijden en kotsen in je eigen auto ook niet erg fijn is.
"Hmmm, maar vind jij dat ook wel leuk? Of loop je er maar een beetje achter aan?" vroeg Alec. Hij had al een beetje het gevoel dat Pam wel zou zeggen dat ze iets niet leuk vond, maar dat die Dough toch altijd zijn zin kreeg. Alsof het zo'n klein kind was. Maar als Pam zelf mee ging doen, was het natuurlijk wel een beetje haar eigen schuld.

"Of ik feesten leuk vind? Ik vind het fantastisch!" Haar ogen begonnen te schitteren. "Elk feestje is weer beter en anders en er gebeuren altijd weer nieuwe dingen. Neen, ik loop niet achter Dough aan. Ik heb een eigen mening en ik die kan ik ook vrij sterk uiten. Anders had ik nu niet hier gezeten, maar was ik in Miami bij het skatepark of bij hem thuis of weet ik veel hoe laat het is daar, want de kans dat we een party aan het crashen waren is aanwezig." Ze vond het een beetje een gemene vraag van Alec. Alsof zij een type was dat de kudde volgde!

"Ooo, nouja zolang je het zelf naar je zin hebt is dat altijd goed toch?" vroeg Alec en was ergens toch wel een beetje opgelucht dat Pam ook gewoon deed wat ze zelf wilde. Hij begon te lachen toen Pam begon over het party crashen. Hieraan merkte hij toch wel dat Pam wat jonger was dan hijzelf, aangezien Alec dit soort dingen al een paar jaar niet meer deed. Maar het lag er natuurlijk aan wat voor feestje het was. "En ga je dan vaker naar clubs, of gewoon 'kleine' feestjes?" Alec vond het eigenlijk wel leuk om zo Pam beter te leren kennen.

"Hmm clubs worden we vaak uitgegooid," gaf Pam toe. "En kleine feestjes doen we alleen met onze eigen vrienden. Maar zoals in films, als de ouders van iemand weg zijn, dan wordt er nog wel eens een groot feest gegeven. En mochten we daar niet uitgenodigd zijn, dan crashen we de boel wel. Meestal worden de feesten dan beter!" Pam grijnsde breed en hield haar handen kort bij het vuur. Het was heerlijk warm hier en hartstikke gezellig met Alec.

"Eruit gegooit!?" vroag Alec ongelovig. Hij moest lachen na de uitleg van het party crashen, en eerlijk gezegd leek het hem wel erg grappig om daar een keer bij te zijn. "Lijkt me wel grappig, dat party crashen." Alec had nog nooit dat zulk dingen gedaan. Waarschijnlijk omdat hij altijd gewoon werd uitgenodigd, en daarna met z'n allen naar een pub gingen die jongeren gewoon binnen lieten.
"Maar wat vind je verder nog leuk om te doen, heb je nog andere hobby's of ben je goed in eh.. Muziek instrumenten bespelen of zoiets?" vroeg hij geïnteresseerd. Misschien was Pam wel erg goed in piano spelen of dansen, wist hij veel. Het leek hem wel een beetje zo'n surfbabe.

Pam grinnikte. "Uitgegooid, jep." Daarna knikte ze. "Ja, ik hou van sporten. Ik heb heel wat verschillende sporten gedaan in de afgelopen jaren. Surfen doe ik nog altijd, en ik zit in het school-voetbalteam. Ik heb ook honkbal, basketbal en American Football gespeeld, maar dat vond ik allemaal na een paar maanden al niet meer interessant. En jij?" stelde ze de vraag terug. Hij zag er ook sportief uit, dus ook hij zou wel wat gesport hebben!

"Wat voor dingen doe je dan in de club? Ik ben er nog nooit uitgegooid om eerlijk te zijn hah," zei Alec verbaasd. Het ergste wat er kon gebeuren in een club was dat je ging vechten of zo? Of als je over een bewaker heen kotst, dan wordt je er ook uitgegooid ja.
Alec luisterde geconcentreerd naar het praatje van Pam. "Wauw, sportief zeg," zei Alec knikkend. "En zit je dan in een meisjesteam of doe je gewoon mee met de jongens?" vroeg hij. Alec vond sportieve meisjes sowieso leuker dan meiden die alleen maar bezig zijn met de troep op hun gezichten. "Ik heb van alles gedaan, gevoetbald, basketball, ik surf ook af en toe en houd toch wel het meest van snowboarden." Alec besefte nu pas dat hij best veel gemeen had met Pam.

"Ik heb wel bij een jongens team ingezeten toen ik basketbalde, maar dat beviel niet. Je wordt heel anders behandeld, echt verschrikkelijk. Dus nu zit ik gewoon lekker in een damesteam! Heerlijk agressief." Ze knipoogde en twijfelde toen even of ze zou vertellen over haar club-gedrag. "Euh.. nou, ik heb wel meer dan eens ruzie gemaakt in een club." Ze beet even op haar lip. "Ik ben er niet trots op, maar ik heb wel een temperamentje, en in de hitte van het moment gebeurt er nog wel eens iets."

"Hmm ja dat lijkt me ook wel apart als meisjes zijnde. Maar gelukkig zit je nu in een team waar je beter behandeld wordt," zei Alec glimlachend, en pakte weer een spies waar hij een marshmallow op prikte. Daarna liet hij het spekje smelten en stopte hij die in zijn mond.
"Achja kan gebeuren toch, ik verwacht ook niet dat iedereen in een club elkaar mag." Alec vond het niet eens zo heel gek dat er zo af en toe een ruzie is. "Heb je wel eens iemand geslagen dan?!" vroeg Alec. Hij was eigenlijk nu wel erg nieuwsgierig zeg. Normaal had hij het niet zo op meisjes die anderen slaan, maar als Pam dat zou doen zou hij het stiekem best grappig vinden. Alec zag haar al vol op uitschieten op een andere dame, of des noods een jongen.

"Meer dan eens. Maar het is lang niet altijd mijn schuld hoor!" verdedigde ze zichzelf. "Sommige bitches lokken me gewoon uit, echt. Dan heb je problemen met één meisje, en direct heb je heel haar High School tegen je - welke club je ook komt, iemand kent je als Pamela, die vuile vieze hoer die ruzie heeft met Chloe, of zo. En dan schelden ze je uit, wil je er liever geen aandacht aanbesteden maar ja, ze maken je gek dus scheld je terug en opeens zijn ze beledigd en verontwaardigd, en beginnen ze je te duwen en je te bitchslappen." Pamela lachte schamper. "Ze weten dus niet eens hoe ze moeten vechten, en dan wil ik ze dat leren, wordt je uit de club gezet!" Pam maakte er maar een grapje van.

Alec moest enorm lachen van het verhaal dat Pamela vertelde. Hij zag haar al in zo'n kickboks houding staan, die af en toe dan een trap of klap uitdeelde in haar korte jurkje. Alec moest er zo om lachen dat hij zijn hand maar voor zijn gezicht hielt. "Oh dear god," mompelde hij grinnikend. Toen Alec eindelijk hersteld was van de lach kick en eigenlijk alleen nog maar grinnikte keek hij weer naar Pam. "Ik geloof je, ik geloof je!" zei Alec en begon te glimlachen. "Jij laat je in elk geval niet gek maken, heb ik het gevoel," zei hij en prikte nog een marshmallow op zijn spies toen hij de andere eraf beet. Een klef zooitje verspreidde zich in zijn mond, en met moeite slikte hij het spul door.

Pam grinnikte toen hij zo hard begon te lachen. Ze was blij dat Alec haar niet raar vond of haar veroordeelde als slecht persoon. "Nadeel is wel dat een aantal clubs me een jaar niet meer hoeven te zien!" Ze haalde haar schouders toen maar op, en glimlachte naar Alec.

"Maakt niet uit toch, ik bedoel; jij crasht gewoon wat parties. Is leuker dan vechten in een club met meiden die je al voor slet uitschelden als je alleen naar ze kijkt," zei Alec optimistisch. Duhuh was dat veel leuker. En als je in gevecht was met mensen die jou harder konden slaan dan jij hen, had je ook nog eens pech.
"Heb je misschien zin in een peuk?" vroeg Alec toen hij in zijn broekzak voelde. "Ze moeten op eigenlijk, dus.. ja." Alec pakte het pakje met sigaretten en hield die voor Pamela. Misschien had ze wel de behoefte om te roken, misschien niet. Alec op dit moment wel.

Twijfelend keek Pam naar het pakje met peuken. Ze had zichzelf een aantal maanden geleden al beloofd om niet meer te roken, en ze hield het aardig vol. Daarom schudde ze haar hoofd. "No thanks, ik ben aan het stoppen!" Dankbaar glimlachte ze. "Maar je mag best in mijn bijzijn roken."

"Ja weet je het zeker? Anders dan bewaar ik ze voor straksjes en rook ik buiten wel," vroeg Alec en stopte vrijwel gelijk zijn sigaretten terug in zijn broekzak. Hij vond het zelf altijd ongemakkelijk om te roken waar personen bij waren die niet van de rook hielden, of ermee waren gestopt.
Alec ging dichterbij de open haard zitten en voelde de warmte hem omhelzen. Van het ene tot het andere moment had hij het opeens erg koud, en waarom wist hij ook niet zo goed. "Heb je eigenlijk al veel mensen ontmoet hier?" vroeg Alec. Hopelijk hadden ze een beetje dezelfde mensen leren kennen, want dan konden ze wat leuks met een hele groep doen.

"Nee echt, het is geen probleem!" verzekerde Pam hem opnieuw. Daarna schudde ze haar hoofd. "Nee, helaas niet. Jou, mijn kamergenootje Micael en nog een jongen, Nyckolas. Maar ik wil wel heel graag nieuwe mensen ontmoeten!" Ze knikte. Daarvoor was ze hier immers! "Jij?" vroeg ze. Ze merkte hoe Alec dichter bij de haard ging zitten en grinnikte. "Had je het koud jochie?"

Alec knikte en keek weer naar het vuur. Weer hoorde hij de naam Micael vallen he! Die gast had zich wel populair gemaakt zeg. De tweede naam zei hem niets. "Hmm, ja wel ietsjes meer. Adriana, Rose, Londen, Devynne..." Nu pas besefte hoeveel meisjes Alec wel niet had ontmoet en leerde kennen. Hij leek net zo'n pooier ofzo, en zo wilde hij niet bekend staan. "En ehmm Damian en nog een jongen," zei Alec lachend. Hij was nu al zijn naam kwijt. "Ik geloof Kylan? Ik weet het niet eens meer," Alec haalde zijn schouders op en keek daarna weer naar Pam. "Yessss I'm freezing! Aren't you!?" vroeg hij onbegrijpbaar. Het was super koud in deze ruimte zeg.