Het dakterras

Op het dakterras kan je genieten van de koele lucht en het mooie uitzicht rondom de chalets. Het is er een een plek om tot rust te komen. Er staan ook verschillende comfortabele stoelen en een klein tafeltje.

Micael had het trapje naar het dakterras al snel gevonden. Hij had er over gelezen in de brochure natuurlijk, anders had hij nooit geweten dat er een dakterras was. Hij ademde de koele lucht in, ritste zijn jas nog wat hoger dicht en glimlachte gelukzalig. Dit was een prachtige plek om even wat na te denken. Hij veegde een klein hoopje sneeuw van een stoel af, en ging er rustig op zitten.

Harmony was nog steeds bezig met haar grote verkenning van het terrein, en toen ze dan ook op een geheimzinnige trap stuitte moest ze meteen gaan kijken wat daar was. Tot haar verbazing was het niet alleen een dakterras, maar ook nog eens een dakterras met een leuke jongen erop! Ze stapte van de trap af het dak op en keek eens goed rond. Wow, dit was wel echt een goede plek zeg! Mooi uitzicht, niet te hoog, stoelen, zelfs een tafeltje.. Ze wou dat ze dit eerder had gevonden. De jongen keek niet haar kant uit maar leek te genieten van eht uitzicht, dus riep ze maar. "Hiya!" klonk het terwijl ze over de tegels naar een stoel liep.

Micael maakte een kleine spastische beweging toen er opeens een vrolijke stem opklonk. Die had hij natuurlijk helemaal niet verwacht in deze rustige sfeer.
"Oh, hallo." Antwoordde hij kalm, met een dromerige glimlach. Hij was net weer aan het nadenken geweest over zijn hele gedoe met zijn ex-vriendin. En hij was tot de conclusie gekomen dat Pamela gelijk had, en hij toch beter verdiende. Ja, toch?

Ze zag dat hij een beetje schrok, en toen hij naar haar keek zag ze ook waarom. Hij had een nogal dromerige uitdrukking op zijn gezicht, wat er echt ontzettend schattig uitzag. "Enjoying the view?" zei ze vrolijk terwijl ze zich in een stoel tegenover hem liet zakken.

Micael knikte. "Ja, het is echt mooi hier, vind je niet?" Andere mensen zouden het misschien vervelend hebben gevonden dat ze opeens ruw verstoord werden in hun rust, maar Micael vond alles best. Hij was gewoon een erg vriendelijk persoon.
"Jou heb ik nog niet gezien, verblijf je ook in de chalet?" Dat was een beetje een overbodige vraag, maar dat maakte niks uit toch?

Ze keek nog eens rond. "Ja, het is hier prachtig." Ze kon het niet helpen, het was zo mooi dat ze ervan moest glimlachen - en rare oubollige woorden ging gebruiken. Sinds wanneer zei zij dingen als prachtig? "Ja, ik ben pas aangekomen," zei ze warm. "Je bent de tweede die ik tegenkom!" zei ze met een lachje.

"Gezellig!" Micael draaide zijn stoel een beetje, want deze stond meer naar het uitzicht dan naar het meisje gericht. En dat vond hij nogal bot overkomen. "En watvoor sport doe je?" Vroeg hij toen verder. Dat was hier toch al de basicvraag.

"Ijshockey!" zei ze stralend. Nu was stralend sowieso haar gebruikelijke manier van doen, maar ijshockey vond ze wel echt heel leuk. Ze vond het echt netjes van hem dat hij zijn stoel draaide, hoewel het haar niet zoveel uitmaakte. Het uitzicht was tenslotte ook mooi, daar kon een meisje nauwelijks tegenop!

"Oh, ijshockey! Wat cool. Ik denk niet dat ik al ooit een ijshockeyster heb ontmoet." Micael grinnikte even. Dat was toch wel redelijk speciaal, niet? Volgens hem was het nog steeds meer een jongenssport. "Hoe heet je?"

"Nee, we zijn niet met veel geloof ik," zei ze grappend. "Alhoewel er in Canada wel veel meer zijn. Ijshockey is onze nationale sport," vertelde ze trots. "Ik ben Harmony!" zei ze, nog steeds erg enthousiast. Toen realiseerde ze zich dat ze dan wel heel leuk deed, maar niet heel beleefd. "Wie ben jij? En wat voor sport doe je? Ik neem aan dat het niet ijshockey is, anders had je ons hockeygirls al wel gekend!" zei ze met een lach.

"Oh wauw, je komt uit Canada? Dat is wel héél erg ver!" Micael vond het geweldig dat hij hier zoveel mensen uit verschillende windstreken leerde kennen. Straks had hij vrienden over de hele wereld! "Ik ben Micael. En euh.. Ik doe verschillende sporten, maar hier kom ik voor het snowboarden." Hij lachte even. "Nee, er is geen ijshockey plaats in Rome. Daar hebben we amper sneeuw zelfs."

"Yeah, het is niet bepaald naast de deur, maar het doet me hier in ieder geval wel denken aan thuis." Als er ergens sneeuw lag, moest ze automatisch aan thuis denken, ook al hadden ze bij haar in de buurt minder bergen en meer water. Vastgevroren water in ieder geval. "That's a nice name, Michael," zei ze, het op zijn Engels uitsprekend. "De vriend van mijn broer heet ook zo!" Alhoewel deze jongen in niets op Michael leek, en waarschijnlijk gewoon hetero was. Ze pikte het meestal wel op als mensen homo waren, dat noemde ze haar bro-dar. "What, geen hockey én geen sneeuw? Ik denk niet dat ik Rome zo leuk vind!" zei ze met een nep-fronsje.

Micael speelde wat teleurstelling. "Oh nee? Maar het is er wel heel leuk hoor!" Hij moest altijd wel reclame maken voor zijn stad, hij kon het gewoon niet laten. "Er zijn heel veel smalle straatjes, leuke winkeltjes en haast iedereen rijdt er rond op een oude, of nieuwe, Vespa. Ik heb een glanzend witte." Vertelde hij trots. Hij was echt 100% Italiaan hoor!

"I do love Vespas," zei ze. "Maar nog steeds klinkt Rome niet zo leuk, sorry! Ik kan niet zonder mijn sneeuw," zei ze met een pruillipje. Het was echt waar though. Ze was ontzettend gehecht aan sneeuw, en zelfs één weekend in een warm land zou haar niet aanstaan. "Kan je er hard op rijden?" vroeg ze, als een afterthought.

"Redelijk, maar niet in de stad natuurlijk. Daar is het er veel te druk voor." Micael besloot het maar op te geven. Oke, misschien vonden sommige mensen warm weer echt niet zo leuk. Het was waarschijnlijk gewoon omdat Harmony eraan gewend was. Zelf zou hij dat nooit kunnen, altijd die sneeuw!

"Okay," zei ze met een glimlach. Het was niet dat ze Rome niet leuk wilde vinden, het was alleen.. Zo anders! "Ik heb niets tegen Roomse jongens though," zei ze vlug. Hij leek nogal sip door haar bewering. "Tell me something about you, Mica!" Ze vond het heel normaal om namen af te korten, ook van mensen die ze pas net kende.

"Euuuh.." Micael deed zijn best om niet te hard te gaan blozen toen ze dat zei. Hallo, dat was toch duidelijk een compliment?! Of had hij het verkeerd begrepen? "Ik heb ook niks tegen sneeuwmeisjes hoor!"
Wauw, echt? Dat kwam er dom uit zeg. Dan had hij nog beter zijn mond kunnen houden. Hij besloot dat nu dus maar te doen, voordat het nog erger werd.

Ze giechelde. Dat was echt een leuke manier om haar te omschrijven. "Well, ik ben gemaakt van vlees en bloed hoor, niet van sneeuw." Het klonk net alsof ze Frosty the snowman was, als een tot leven gekomen sneeuwkunstwerk! Wat ze niet erg zou vinden, gezien hoeveel ze hield van sneeuw, maar niemand zou haar ooit een knuffel geven als ze zo koud was. En daar hield ze toch wel erg van, dus gelukkig was ze een real girl.

Micael nam de tijd om God en alle Romeinse goden te bedanken voor Harmony's relaxte reactie. Gelukkig maar! Hij voelde zich al meteen weer meer op zijn gemak. Dat vlot zijn met meisjes ging hem precies toch nog niet zo goed af. "Oh ja, tuurlijk. Maar je weet wel wat ik bedoelde, toch?"

"Of course," lachte ze. "Het is op zich ook wel een goede beschrijving voor mij, alleen het klonk zo grappig!" Ze moest er nog even om nagiechelen, omdat het zo typisch was. Hij keek wel heel opgelucht nu trouwens, had ze iets gemist? Misschien dacht hij dat het beledigend zou zijn of iets dergelijks.. Nouja, voor haar niet in ieder geval!

"Haha, ja sorry hoor, ik ben soms nogal.. Onhandig.. Met praten." En dat was ook eerlijk waar. Maar dat had Harmony zelf ook wel door, dacht hij. Er stak opeens een koude wind op, en Micael trok zijn shouders op. Brr!

"Maakt niks uit hoor," zei ze lief glimlachend. Die koude wind vond zij ook niet prettig, maar ze was wel erger gewend. "Cold, sunboy?" vroeg ze plagerig. Zij zou het waarschijnlijk ook koud hebben als ze geen sneeuw gewend was. Ze had het ook veel sneller warm als de temperaturen wat stegen, dus ze snapte het best.

"Die plotse wind! Brr!" Micael lachte even en ontspande zich weer. Hij wilde hier echt niet gaan zitten rillen, hallo, wat dom. "Voor hoelang ben jij hier? Ook twee weken?"

"Misschien moest je wat warmere kleren aantrekken?" zei ze, nog steeds in haar plaagbui. Zijzelf was het wel gewend om gewoon in een jas en handschoenen naar buiten te gaan, maar hij zag eruit alsof hij nog wel een sjaal en een muts kon gebruiken! "Yeah, twee weken denk ik. Het was een cadeautje van mijn broer, deze vakantie, alhoewel ik hem niet helemaal snap. Het is hier immers net als thuis?" Nu ze erover nadacht, wat wás het hele punt van naar Europa komen voor alles wat ze thuis in Canada ook hadden?