De zolderkamer

De zolder is een mooi ingerichte ruimte met een piano als pronkstuk. De weg naar deze kamer is niet zo 1 2 3 te vinden waardoor het er altijd rustig is. Pianoliefhebbers en rustliefhebbers brengen hier hun uren door. De muren zijn dik waardoor de mensen in de kamers er onder geen last hebben van de piano.

Spoiler:

Nieuwsgierig opende Londen wat random deuren op de gang op de 2de verdieping. De laatste deur was een kast. Waar vervolgens om het hoekje nog een deur in zat. Apart.. Licht grinnikend deed ze het licht aan en sloot ze de kastdeur achter zich. Op een avontuur gaan, hoe nostalgisch was dat? Achter de 2de deur zat een trap, eentje die om hoog ging om precies te zijn. Eenmaal op de trap zelf sloot ze ook de 2de deur achter zich nadat ze het licht had uit gedaan. De kamer die na de trap kwam was prachtig, ruim, licht en vooral prachtig ingericht. Zonder dat ze het zelf doorhad ging ze breed glimlachen bij het zien van een piano. Ze nam plaats achter de piano en liet haar vingers over de toetsen vliegen.

NEW

Alec zat achter de vleugel en begon als een klein kind op de verschillende toetsen te drukken. Hij was bar slecht in piano spelen, maar kon wel een klein stukje spelen van een liedje. Hetzelfde melodie klonk steeds weer in de ruimte, en Alec besloot maar om ermee te stoppen. Misschien dat er iemand was hier die hem nog het een en ander zou kunnen leren, maar zoveel vertrouwen had hij er niet in. Snel rende Alec naar de stereo die in een klein hoekje te vinden was, en zocht een CD van Usher uit. Oh em gee, hier kende hij een liedje van! Hij stopte de CD in de stereo, en koos het nummer Something Special uit. Vond hij stiekem wel toepasselijk bij Adriana. Alec pakte zijn gitaar die hij mee had genomen, en zette het lied aan. Niet veel later speelde hij mee met het nummer, en zat helemaal in die vibe.



(ok let niet op die gare gast maar zo speelt aleccie dus hahaha)

Maxime liep rustig door de gang in zijn joggingsbroekje en een dikke vest elke deur open te doen dat geen kamer was. Je wist maar nooit of je net een naakt meisje of zelfvermakende jongen tegen kwam als je een kamerdeur open deed. Hij glimlachte om zijn eigen gedachte, dat had hij wel vaker. De laatste deur zat verborgen wat hem nieuwsgierig maakte. Hij deed de deur open en hoorde muziek. Hij herkende het nummer en neuriede heel zachtjes mee. Meteen zag hij een piano staan. Fuck yeah. Toen hij iets verder kwam zag hij een jongen zitten. 'Oh sorry,' verontschuldigde hij zich: 'Ga gerust door.' Hij nam plaats op de kruk bij de piano en keek naar de gitaar die de jongen vast had. Hij wist nou niet of de jongen door had dat hij hier zat. Hij had zin om op de piano te spelen, maar met publiek deed hij dat liever niet en althans, de jongen was aan het spelen.

Alec had al zo'n gevoel dat de deur open was gegaan, maar speelde gewoon door. Misschien verbeelde hij het zich gewoon. Toch werd zijn gevoel bevestigd toen iemand achter hem op de piano kruk ging zitten. Het leek op het eerste gezicht echt een reus van een vent, maar dat kwam omdat Alec natuurlijk op de grond zat. Alec knikte en glimlachte vriendelijk, en raakte net de laatste paar snaren van zijn gitaar en besefte dat het lied klaar was.
"Oh hi, maakt niet uit," zei Alec en stond op om de jongen een hand te geven. "Ik ben Alec," kwam er nog achteraan.

Maxime was onder de indruk. Hij vond gitaar spelen het moeilijkste wat er is en de jongen deed het best goed. Hij glimlachte terwijl hij opstond om de jongen een hand te geven. 'Maxime,' antwoorde hij zonder zijn hele naam te zeggen: 'Fijn lied hè?' Hij nam weer plaats op de pianokruk en ging even met zijn handen over de toetsen. Hij had echt al ongeveer een jaar geen gitaar meer gespeeld, hij deed het altijd op de piano bij zijn oma. Tevens is zijn oma de enige die weet dat hij een talent heeft voor piano spelen. Hij keek weer op naar de jongen. 'Speel je alang gitaar?'

"Nice to meet you!" zei Alec enthousiast en knikte hevig. "Can't go wrong with these Usher songs," Alec legde de gitaar naast zich en drukte snel de stereo uit, voordat het volgende liedje was begonnen. "Niet zo lang, misschien een jaartje of twee - drie." Alec lachte en keek naar Maxime. Het leek hem een aardige gozert, en hopelijk konden ze het goed met elkaar vinden. Tot nu toe leerde Alec alleen maar meisjes kennen, en een maat kon natuurlijk ook niet verkeerd zijn op bepaalde momenten.
"En jij, speel jij nog een instrument? Gitaar, piano?" vroeg hij nieuwsgierig. Alec had een voor gevoel dat hij prachtig piano zou kunnen spelen, of misschien goed zou kunnen drummen. Of het gitaar spelen zelf.

'Nice to meet you to,' zei Maxime vrolijk terug en leunde op de piano: 'Usher all thé way.' Hij had alleen nog maar Adriana en Demian ontmoet en gelukkig leerde hij steeds meer mensen kennen. Hij schoof wat heen en weer op zijn stoel. De vraag deed hem nadenken, niemand wist dat hij kon piano spelen. Waarom was een lang verhaal. Hij knikte: 'Piano spelen..een beetje,' zei hij bescheiden en speelde met de touwtjes van zijn vest. Alec leek hem aardig, het type jongen waar je lol mee kon maken, met meisjes over kon praten. Het type beste vriend.

"True, true! Where are you from mate?" vroeg Alec. De meeste mensen konden aan zijn accent wel horen dat Alec zelf Brits was, maar hij zelf had dat nooit zo door. Wat hij tevens wel door had was dat Maxime zich ietwat terughoudend opstelde. "Ik denk dat je aardig kan spelen, wil je wat laten horen? Het hoeft niet hoor," vroeg Alec. Nu was hij zo nieuwsgierig dat hij het wilde weten ook! Misschien overschatte Alec hem ietwat, maar zo'n gevoel had hij niet. Waarschijnlijk zou Maxime de sterren van de hemel spelen, en meer dan dat. Alec zou normaal gesproken jaloers zijn, maar op dit moment zou hij er enorm veel respect voor hebben en het enorm tof vinden. Maar misschien kon Maxime net vader Jacob spelen en kon hij niks. Vandaar de nieuwsgierigheid.

'Zwitserland,' antwoorde hij al gauw terug: 'Jij?' Hij was slecht in accenten te onderscheiden, dus hij had geen idee. Zelf vond hij niet dat hij een accent had. Hij knikte glimlachend en draaide zich om naar de toetsen. Hij ging dus nu voor het eerst spelen voor iemand anders dan zijn oma. Hij legde zijn vingers op de toetsen en speelde een eigen geschreven stuk van vroeger. Hij probeerde zich in te houden, maar als hij speelde kwam hij gewoon in een roes en sloot hij zich af van de buitenwereld. Hij stopte na ongeveer twee minuten en beet even op zijn lip voordat hij weer naar Alec keek.

"Engeland," antwoordde Alec droog en vond het eigenlijk wel vet dat Maxim uit Zwitserland kwam. Waren daar ook niet veel gebergten waar je heerlijk kon snowboarden? Vol spanning wachtte Alec totdat de jongen zich omdraaide en begon met spelen. En toen hij begon, was Alec helemaal in de muziek op gegaan. Zijn ogen waren gesloten, en een rustige geluidloze ademhaling raasde door Alecsanders lichaam. Wat kon Maxime heerlijk ontspannend spelen, en zo mooi. Toen Maxime gestopt was, opende Alec rustig zijn ogen en keek ongelovig naar de persoon die zojuist speelde. "Wow... That was totally amazing!" gierde Alec enthousiast. "Zit je op een conservatorium?!" vroeg hij daarna. "En speel je al lang? En heb je het stuk zelf geschreven?" een golf aan vragen overspoelde Maxime vast. Maar Alec was gewoon zo benieuwd!

Maxime werd bescheiden door Alec. Hij wist wel dat hij het goed kon, maar als iemand dat zei dan wantrouwde hij dat wel een beetje. 'Ach, het valt mee.' Hij glimlachte terwijl hij zich weer omdraaide naar Alec. 'Nee, conservatorium is niks voor mij. Ik heb het mezelf aangeleerd toen ik ongeveer 13 jaar was met een beetje hulp van me oma,' zei hij: 'Ik kan geen één noot lezen, maar dit heb ik zelf in elkaar gevogeld.' Hij moest lachen om de enthousiasme van Alec. Altijd leuk als iemand intresse toonde.

"Het valt mee?!" riep Alec met een verrast gezicht. "Je hebt vast half niet door hoe enorm goed je bent, je moet hier serieus iets mee gaan doen man. Je kan hier vast je brood mee gaan verdienen?!" Alec stond versteld van wat er net was gebeurd, hoe kon de jongen er zo rustig onder blijven?
"Holy fuck.." mompelde Alec en krabde toch even achter zijn hoofd. Dit leek wel Houdini, hoe kon Maxime zo spelen als hij geen noot kon lezen? Alec stond er echt versteld van. "Je oma heeft vast ook veel verstand ervan of niet dan?" dit was wel erg bizar zeg. Nooit gedacht dat dit soort dingen gebeurden. "Je bent echt goed zeg," overtuigde Alec Maxime. Als hij het nog niet in zag, dan zou Alec er wel wat van zeggen. Het was prachtig, foutloos, perfectie.

Maxime moest nog steeds lachen om Alec en hoe enthousiast hij erover was. 'Rustig,' lachtte hij Alec toe en maakt met zijn handen een gebaar van rustig. 'Er zijn meerdere mensen die zo piano kunnen spelen,' zei hij en beet weer even op zijn lip. 'Mijn oma? Nee zij had alleen een piano in huis die ik mocht gebruiken.' Hij glimlachte om het idee dat hij denkt dat zijn oma er veel verstand van had. 'Dankje,' ontving hij het compliment mee en stak zijn handen in zijn zakken.

Alec probeerde te kalmeren, en ging er toch iets beter voor zitten. "Daar heb je gelijk in, maar er zijn denk ik weinig mensen die net zoals jij kunnen spelen," zei Alec en begon met zijn vingers te tikken op de vloer.
"En snowboard je, of ski je?" vroeg Alec plots. Hij wist niet wat het was, maar hij zat opeens in een soort van enthousiaste vraag fase. Zo was hij normaal gesproken helemaal niet. Misschien was het omdat hij nog steeds onder de indruk was van Maxime zijn pianokunsten.

Maxime ging even met een hand door zijn warrige haren zonder gel. 'Beide eigenlijk,' knikte hij: 'Jij?' Hij ging weer even met zijn handen over de toetsen heen. Nu hij weer had gespeeld, had hij de neiging om te blijven spelen, maar hield zich in. 'Al een beetje leuke mensen ontmoet?' Hij was nieuwsgierig naar de mensen die hier rondlopen. Ze waren vast niet allemaal zijn type, maar dat betekende niet dat ze ongezellig zijn.

"Oh! Ik snowboard alleen," zei Alec en zijn mondhoekjes krulde naar boven. Had hij nog een maatje om mee te snowboarden. Tot nu toe had hij alleen nog maar met Adriana het gebied verkent, maar Alec zou het niet erg vinden om de rest ook nog te bekijken.
"Ja een aantal," bracht Alec op een bedenkende toon uit. "Pam, Devynne, Rose, Adriana, Londen.." somde hij moeiteloos op. ".. Damian en Kylan geloof ik," kwam erachter. Voornamelijk meisjes, maar dat vond Alec helemaal niet erg. "En jij?" vroeg Alec en stopte uiteindelijk maar met het tikken op de vloer. Hij was er zelf al door geïrriteerd, en wist niet zeker of Maxime dat stiekem ook al was.

Maxime liet zijn blik even vallen op de ruimte die hij nog niet eens goed had bekeken. 'Nice,' antwoorde hij op dat Alec ook snowboarden. Hij was met Demian al de piste op geweest en het was ook gezellig om een keer met Alec te gaan of met z'n drieën.
'Alleen jou, Demian en Adriana.' Bij de gedachte aan Adriana zuchtte hij even, maar wuifde het weg door weer te glimlachen. 'Maarja, je ontmoet ze snel. Er zitten er best wel in deze Chalet als ik het zie aan al die kamers.'

Alecsander knikte zonder iets te zeggen. Adriana verdween maar niet uit zijn hoofd, en een gevoel van verliefdheid kroop omhoog. Dat Alec van haar hield kon hij niet zeggen, hij kende haar amper wat dagen. Maar hij wist wel dat hij om haar gaf en veel tijd met haar wilde doorbrengen.
"Dat klopt, het is makkelijk om mensen te leren kennen hier. Vooral als je met z'n alle in een groot huisje woont, waar je elkaar onderhand niet kan ontwijken," zei Alec grinnikend. Het zou vrijwel onmogelijk zijn om met iedereen te kunnen opschieten, maar om elkaar enkel te kunnen ontmoeten zou niet erg moeilijk zijn.
"Ski en snowboard je eigenlijk al lang?" vroeg Alec naderhand. Als Maxime net zo goed kon piano spelen als snowboarden, dan wist Alec het wel!

'Zijn geen verkeerde meiden hier,' glimlachte Maxime en stak zijn handen weer in zijn zakken. Hij had er veel rond zien lopen en lelijk waren ze totaal niet. Hij keek even naar het plafond en bewoog even over de stoel heen. 'Ehm sinds kleins af aan, jij?' Wat wou hij ook, een skigebied nog geen uur van zijn woonplaats vandaan. Hij hield ervan om met vrienden in het weekend lekker te gaan snowboarden of skiën. Het leukste zal zijn als ze hier met een grote groep van de piste af konden gaan.

"Woah, nee dat zeker niet," zei Alec en dacht aan Adriana's gezicht en lichaam en alles wat er gebeurde in het zwembad. Maar naast haar waren er nog wel meerdere leuke meisjes. Pam was ook een gezellig meisje en Rose was ook hartstikke lief. Maar Alec zag hen toch meer als zusjes. Ofzoiets.
"Ja ik ook al, sinds ik klein ben," zei Alec blij. Ze hadden tot nu toe nog aardig wat in gemeen Maxime en hij. En dat vond Alec wel leuk, aangezien hij nog niet echt mannelijke vrienden hier had gemaakt.
"En over het eten nog niet te beginnen, het smaakt echt heerlijk. Ik geloof dat zelfs de slechtste pizza hier nog verrukkelijk smaakt vergeleken bij die pizza's in Engeland," grapte Alec. Maar het zou nog best wel eens de waarheid kunnen zijn.

'Dit gaat een leuke vakantie worden,' lachte Maxime en leunde naar achteren tegen de piano aan. 'Waar ging je altijd heen op wintersport? Ik neem aan dat je niet echt bergen hebt in Engeland.' Hij was zelf nog nooit in Engeland geweest alleen een paar dagen in Londen. 'Ja het eten hier, heerlijk.' Hij kon niet wachten om in een pizzeria te gaan eten, gister had hij snel wat gegeten op de luchthaven in de Mac Donalds. Verder heeft hij ontbeten, maar dat was niet zo Italiaans.

"Ja daar ben ik ook wel van overtuigd," zei Alec en kon zich niet eens voorstellen wat hen allemaal te wachten stond. Hopelijk zou er niet zo veel drama aan te pas komen, aangezien Alec daar een enorme hekel aan had en het meestal meisjes waren die ermee te maken hadden. Maar toch zou het ook hartstikke amusant kunnen worden.
"De pizza's, de pasta's.. Hmmmmm," bracht Alec uit alsof hij het in zijn mond had zitten en het daadwerkelijk ook proefde. Helaas was het niet zo'n feest. "En het uitgaansleven hier is ook awesome," zei Alec. Niet alleen waren die Italianen overal makkelijk over, ze wisten ook nog hoe ze een feestje moesten bouwen.

'Pizza is toch wel mijn lievelingseten,' zei Maxime vrolijk. Hij bewoog heen en weer op zijn stoel van enthousiasme. 'Maak mij snachts maar wakker met een pizza en ik ben ook meteen klaar wakker.' Funghi was zijn lievelingspizza. Heerlijk. 'Ja het uitgaansleven, daar heb ik gisteravond wel van genoten.' Hij dacht weer terug aan gisteravond in de bar en hoe erge kater hij daar vandaag aan over heeft gehouden. 'Ga je vanavond ook uit?' vroeg hij opgewekt, misschien konden ze samen gaan?